Vroeger toen ik jong was luisterde ik vaak naar Domino, een Vlaams radioprogramma laat op de zaterdagavond van Luc Janssen. A Certain Ratio, Foetus, Cabaret Voltaire, dat soort werk. Ik nam de show op, en luisterde dan de volgende ochtend.
Als ik uitging of voor de buis ging hangen liet ik de opname rustig doorlopen. Van de show die na Domino volgde, kwam zo vaak ook wat op tape of cassette. Meestal vond ik dat wat saai, maar een avond wiste ik de opgenomen muziek niet meteen. Vanaf de eerste tel viel ik voor dit nummer. De tastende, meanderende baslijn. De melancholiek aangeblazen sax. De shuffle. Steeds intenser, wilder, om dan weer weg te sterven. Als een marching band die de kist van Jeffrey Lee Pierce uitgeleide doet.
For Harry Carney - Charles Mingus
Bij de afkondiging liep de tape van de spoel en was de naam van de uitvoerende voor eeuwig in de ether verdwenen. Ik vergat het nummer tot ik de tapes weer overzette op cassette. De cassette luisterde ik grijs, verdween in een lade. Ik liet de cassettes mijn pc instromen en werd meteen geketend door de baslijn, de sax en de shuffle.
Ik mailde het nummer naar Oliver Wang van soul-sides.com en vroeg hem of hij enig idee had. Hij postte het op zijn blog:
Dick B., one of the SS massive, emailed me a song that he's been trying to ID. It’s a jazz song he heard on Belgium radio (though the artists involved may not necessarily even be European). He (and now I) was hoping someone might identify it. link
Een volger van het blog suggereerde dat het Marc Moulin was, die richting gedreven door mijn opmerking over een ‘Belgium radio show’.
Ik luisterde naar Moulin maar bij deze jazz bleef ik op de been.
Ik liet het rusten.
Vorige week verdween een grijs toestel in de la, verdrongen door een glimmend zwart sieradendoosje. Ik installeerde Shazam en liet het doosje luisteren. Charles Mingus ‘For Harry Carney’.
Een mysterie van bijna 30 jaar opgelost.
For Harry Carney is geschreven door Sy Johnson, die een aantal jaren de vaste arrangeur van Mingus was. Hij schreef het stuk ter ere van baritonsaxofonist Harry Carney, een van de sterren het orkest van Duke Ellington en jarenlang diens chauffeur naar en van optredens.
Carneys spel had een diepe gloedvolle grom in zich die vaak wat verborgen zit in Ellingtons werk maar die af en toe naar de voorgrond komt, zoals in Sono.
Hij beheerste de circular breathing-techniek waarmee hij een noot heel lang kon aanhouden. Een voorbeeld hiervan is te vinden aan het eind van Sophisticated Lady – live aan de Côte d'azur – waar hij een noot meer dan een minuut onafgebroken laat klinken.
Duke Ellington, Harry Carney - Sophisticated Lady (fragment)
Carney overleed op 8 oktober 1974 en anderhalve maand later speelde de Charles Mingus Group het eerbetoon al live.
Als je goed luistert naar de saxpartij van George Adams hoor je op 2:22 een stukje Nature Boy voorbijkomen – een liedje van proto-hippie George Alexander Aberle, maar vooral bekend door versies van Nat King Cole, John Coltrane en George Benson.
De samenwerking tussen Mingus en Johnson begon in 1971. Voor de muzieknotatie en de arrangementen van het album Let My Children Hear Music was Thad Jones ingehuurd, maar deze had op het laatste moment bedankt. Met maar weinig materiaal in handen moest Johnson aan de slag:
What he gave me initially, was a tape and partial transcript of a performance by his current Jazz Workshop of ‘The I of Hurricane Sue’ plus the album he had made at UCLA in 1965 of music written for the Monterey Jazz Festival for an octet with five brass (tuba, French horn, fluegelhorn and two trumpets), alto sax, drums and his bass and piano.
Hobo Ho, een van de twee nummers waarvoor Johnson – die vermoedelijk verantwoordelijk was voor meer – credits op dat album kreeg, heeft met de elegie voor Carney gemeen dat ook hier bas en drums de zaak voortstuwen. Blazers buitelen over elkaar heen, drijven de dans naar een hoogtepunt, om weer terug te vallen op de pulserende baslijn. Mardi gras, New Orleans, de troupe verschijnt en verdwijnt.
- update 13.9.2022: Sy Johnson is op 26 juli overleden aan de gevolgen van covid. The New York Times schreef een mooi in memoriam. Johnson werd 92 jaar oud.
