Laatst voelde ik me als Petrus. Mijn oom die de 80 nadert, vroeg me onlangs enigszins bezorgd: “Houd je nog steeds van dat garage gedoe?” Ik stelde hem gerust door te mompelen dat ik ook wel eens naar Bach luister, en zo nu en dan zelfs iets schrijf over eenarmige pianisten die het uitvoeren. Laf, heel laf.
Ik geloof dat ik nooit iemand heb kunnen overtuigen van het belang van garage punk. Generatiegenoten begrijpen niet dat de twee-akkoorden-beatles-en-stones-na-apende groepjes iets van charme kunnen hebben. Waarom luisteren naar het aftreksel terwijl je ook Please, Please Me of Out of Our Heads kunt opzetten?
Zij die de Kinks niet meteen afserveren - dat zijn er maar weinig - vinden het nog wel aardig, maar duwen me al snel Kinks (1964) in mijn handen.
Dan zijn er types die enig begrip hebben voor het wilde, agressieve, snotterige, en nog wel eens een ‘Boredom’ of ‘Orgasm Addict’ opzetten. Maar ook zij willen zelden weten waar de mosterd vandaan werd gehaald.
De grootste kans van slagen zit bij mannen die jochies waren toen dit soort bandjes speelden. Zij die bij Roadrunner aan de Zombies denken en niet aan Jonathan Richman. Die jaren 60-pubers leven op wanneer een fuzz box of farfisa-orgeltje voorbijkomt, aan hen kun je nog wel eens een Nuggets- of Pebbles-mixtape kwijt.
Daar stopt het.
Jammer dan.
Ik was zelf zo’n snotterig jochie toen ik voor het eerst dit nummer hoorde:
The Rovin' Flames - How Many Times
1:50, klaar.
How many times can you put a gun up to your head,
thinking about the pleasures of being dead'
Vrolijke stuff niet?
Nog meer ellende, teenage angst, of beter girl angst in ‘You Must Be A Witch’ van The Lollipop Shoppe, die in de hemel liever met ‘thousand other guys’ zouden zijn dan met een zo’n gemeen meisje.
Cause class to you
Is pushing people with your touch'
The Lollipop Shoppe - You Must Be A Witch
In Suicide, de enige nooit-een-hit van The Royal Flairs, zijn de rollen omgedraaid. De zanger treurt over het meisje dat voor hem is gestorven, en overweegt er zelf ook maar meteen een einde aan te maken.
I know I've done you wrong
Now that you've gone
I want to come along
Wie ook geen genoeg van dit soort muziek kan krijgen, is Tim Warren van het Crypt-label. Hij was misschien wel de eerste verzamelaar van dit soort mislukte bandjes. Zijn langlopende Back from the Grave-serie loopt al vanaf 1983, en de muziek op deze compilaties zette veel jochies aan tot het vormen van een band. Na veel omzwervingen blijkt Warren zijn label en platenzaak in Berlijn te hebben gevestigd, waarover her en der meer is te lezen en te zien. Tot mijn grote verrassing bracht hij onlangs deel 9 uit. Van deze cd ‘It’s a Cry’n Shame’ van The Gentlemen, een geheel onbekend gebleven Texaans bandje.
Why do I love you when you don’t love me?
It’s a crying shame
En zo is het.
