De eerste lp's waren verzamelalbums: rood, blauw, rock 'n roll. Dubbel-lp's spotgoedkoop aangeschaft bij Radio Schram op de Hessenweg. Het was niet de muziek van mijn ouders, niet die van mijn zus. Vaag herinner ik me dat ik meer wilde horen van de band die ik op de radio had gehoord.
De rode en blauwe dubbelaars kwamen uit op 19 april 1973, het rock 'n roll-album drie jaar later, op 11 juni 1976. Dat jaar zal ik de albums hebben hebben gekocht, vlak na elkaar. Een jaar of 12 was ik. Net op de middelbare school. Een lege huls, een braakliggend veld.
Het Rock 'n Roll Music-album vond ik als eerste in de bak met opruimingen van Schram. Ik zal niet eerder muziek hebben gehoord van Larry Williams, Carl Perkins en Chuck Berry. Geweldig, maar die rock 'n rollers vond ik pas veel later opwindend. De Beatles, alle 14 liedjes waar Lennon & McCartney als componisten stonden vermeld, daar ging het om.
Daarna kwamen eerst het blauwe en, vlak daarna, het rode verzamelalbum. Ik draaide ze grijs, steeds van mening veranderend over welke nu het beste was. Het vroege werk op rood (1962-1966), met die onstuimige energie, dan weer de liedjes die vaker op de radio werden gedraaid van blauw (1967-1970). Door dat ene nummer - dat ik niet wil noemen, begint met een o - weer snel terug naar rood. Heen en weer.
Een van die liedjes op het Rock 'n Roll album hoorde ik pas goed toen de Beastie Boys er elf jaar later een cover van opnamen en die op hun Licensed to Ill-debuut wilden zetten. Michael Jackson, in 1985 eigenaar geworden van de Lennon & McCartney-composities, stak daar een stokje voor en verbood het uitbrengen of zelfs maar draaien van deze baldadige, verveelde versie van I'm down. De VPRO, de omroep die ooit echt goede radio maakte, zond het toch uit.
Greil Marcus zette de cover op 8 in zijn Village Voice top-10 van 13 januari 1987:
The old Beatle screamer, scheduled for Licensed to Ill but chilled by new copyright owner Michael Jackson because of supposed bad language, this is circulating, even on the radio. On one hearing, it sounds more like the Beach Boys having fun with “Barbara Ann” than the bloody killer rape job you might expect. - uit Real Life Rock: The Complete Top Ten Columns, 1986-2014.
Ik kon er over praten met mijn naamgenoot en vader van mijn toenmalige vriendin. Vol trots liet hij de vroege albums zien die hij als jochie had gekocht. De liedjes die het rode album niet hadden gehaald, zette ik op een cassette die ik grijs draaide en later weer naar cd overzette.
Naar albums als Rubber Soul en Revolver luisterde ik pas goed in de begindagen van de brede muziekverspreiding zoals we die nu kennen. Mooi, maar net iets minder intens beleefd.
The Beatles. Een leuk bandje. Je ziet het in de 30 minuten registratie van het concert in Shea Stadium, die Ron Howard aan zijn Eight Days a Week-documentaire vastplakte. Tijdens I'm Down ramt Lennon wild op een Vox-orgeltje. Het zou tot ergernis van Harrison zijn geweest maar daarvan zie je op film niets. Ringo kon door het gegil alleen aan de billen van McCartney afleiden waar hij moest zijn in het nummer. Je hoort er niets van.
I'm Down staat ook op naam van John Lennon, maar werd geschreven door Paul McCartney. Het nummer werd opgenomen op dezelfde dag - maandag 14 juni 1965 - als I've Just Seen A Face en Yesterday, en uitgebracht als B-kantje van Help!. In afwijkende versies is het te vinden op Past Masters en Anthology 2.
