Toen ik in 2013 over John Moreland schreef zal ik een van de eersten in Nederland zijn geweest die het talent van deze singer-songwriter roemde. Een geweldige stem, ontroerende teksten en subtiel gitaarspel. Inmiddels zijn er meer die fan van hem zijn. Gisteren trad hij op, eerst in het charmante zaaltje van platenzaak Concerto, later die avond in een uitverkocht Paradiso.

Muzikaal gaat het hem voor de wind. Zijn nieuwe album Big Bad Luv verscheen bij 4AD, de platenmaatschappij bekend van de Pixies, Throwing Muses en Dead Can Dance. Dat is wat serieuzer dan de labels waarop Earthbound Blues (2011), In The Throes (2013) en High on Tulsa Heat (2015) werden uitgebracht. Alle vier vol prachtige liedjes. De laatstgenoemde drie zijn voor een paar suffe dollars te downloaden van Bandcamp.

Drie songs zouden voldoende moeten zijn om u te overtuigen.

Cherokee van Tulsa Heat - een fraaie ballad over gemis:

Your Spell op In The Throes - een bericht aan een jeugdliefde en de onmogelijkheid om nog van haar te houden, met de regels:

Well you were the queen of my condition
I was the king of the ignored

Of van hetzelfde album Blacklist dat terugkijkt op een rebelse jeugd als buitenstaander:

We read all the right books, we sang songs we misunderstood
And with or without any reason, we did rebellion what justice we could

Afgaand op de concerten gisteren lijkt zijn gitaarspel sterk vooruitgegaan. Naast het rechttoe rechtaan akkoordenwerk speelde hij bij Concerto een aantal nummers waarbij de duim van zijn rechterhand een alternerende baslijn volgt en de vingers van die hand soleren over de hoge snaren. Carter Style Fingerpicking heet zoiets. Nog niet zo soepel als Doc Watson maar Moreland weet hetzelfde effect te bereiken dat de gitaar niet alleen ritme aangeeft maar ook de melodie speelt, alsof je luistert naar twee gitaristen.

Lichamelijk is zijn ontwikkeling echter zorgwekkend. Van de met overgewicht kampende adolescent die hij was in zijn bandje The Black Gold Band in 2009, is hij nu op zijn 31e twee keer in omvang toegenomen en schreeuwt zijn verschijning luidkeels om hulp. Het beeld dat hij van zichzelf heeft zal niet positief zijn gezien zijn teksten vol schuld, falen en onbeantwoorde liefde. Het zal niet helpen, maar je zou hem iedere dag willen laten weten: John, je bent geweldig, er is niemand zoals jij, houd vol!