Of het nu een blokfluit, dwarsfluit of piccolo is die wordt bespeeld, de klanken die op het blaasinstrument worden voortgebracht roepen ergernis op. Niet alleen vanwege de herinnering aan een pril muzikaal verleden waarin allerlei wijsjes door het instrument moesten worden geblazen, lijkt het vooral de klank waaraan men zich al snel ergert.
In de tuin van mijn vorige huis speelde eens een meisje zich door het huiswerk dat ze had opgekregen van haar juf. Foutloos, met mooie volle noten. Toch was het voldoende om een van de achterbuurvrouwen aan te zetten tot een luide verwensing: "is het nu eens afgelopen met die @#$%-fluit?!"
Er zijn enkele nummers die een aperte fluithater op andere gedachten zouden kunnen brengen. Waarbij je je meteen afvraagt of het mogelijk is om mensen op enig, maar zeker op muzikaal gebied anders over dingen te laten denken (denk: eerste 10 hits in top 2000).
Sahib Shihab - 4070 Blues (op Sahib's Jazz Party)
Ik schreef eerder over hem, naar aanleiding van Pristina. Bovenop een funky ritme blaast de fluitist percussieve solo's. Sahib is vooral bekend als saxofonist, maar ook op de dwarsfluit kan hij goed uit de voeten. Hij laat de noten schuren, spreekt gruizig, als nat grint onder je zolen. Opgenomen in 1963 in Kopenhagen. Henning Ørsted Pedersen speelt bas, Alex Riel drums, Ole Molin gitaar.
Roland Kirk - Three For the Festival (op We Free Kings)
Ook Kirk haalt alles uit het instrument. De man die diverse blaasinstrumenten tegelijkertijd kon bespelen (gimmick), lijkt de fluit pijn te willen doen. De stroom lucht die hij door de buis wringt is te breed, te sterk, waardoor het instrument, meestal lieflijk pastoraal, hier ruig en opgejaagd klinkt.
Roland Kirk - Three For the Festival
St Germain - So Flute (op Tourist)
Ludovic Navarre zal het geluid van Kirk en Shihab in zijn hoofd hebben gehad toen hij Edouard Labor vroeg om een zeer explosief fluitpatroontje voor hem te spelen.
Beastie Boys - Flute Loop (op Ill Communication)
De Beastie pubers leenden een stukje fluit van Flute Thing van The Blues Project uit 1966. Een compositie van Al Kooper die een jaar eerder de show stal bij de elektrische versie van Bob Dylan.
Voor een andere keer: Al Kooper (speelde veel maar geen fluit), Caravan (die een zelfde nummer met en zonder fluit uitbrachten) en Jethro Tull (de beste band met fluit).
