Onlangs overleed dichter Wilbert Cornelissen. Ik kende hem niet goed, maar sprak hem wel eens bij Perdu waar hij vaste gast leek van de avonden die daar werden georganiseerd. Een aardige, belezen jongen.

Bij een van de avonden raakten we aan de praat over klassieke muziek en Them. Ik vertelde dat ik nog moest leren luisteren naar klassieke muziek, en dat ik Them leuker vond dan alles wat Van Morrison daarna opnam. Grote vergissing vond Wilbert. Ik schreef hem de volgende dag met de vraag of hij niet wat albums aan wilde raden, en dit is wat hij antwoordde.

Beste Dick,

Hartelijk dank voor je e-mail.

De drie Them-cd's, Them, Them Again, Them featuring Van Morrison, had je geloof ik al eens gehoord. (Mijn platen heb ik aan een vriendin uitgeleend. Daar staan trouwens ook opnames op die niet op deze drie cd's staan zoals Friday's Child, Route 66.)

Dan is een volgende hoogtepunt de vroege Van Morrison van de Bang-recordings. In 1973 kwamen die uit op de lp TB Sheets, nu op cd aangevuld met studio-probeersels. Ik heb The Lost Tapes 1 en 2, maar ik zag dat ze nu al in één box te koop zijn.

Dan is er het bekende Astral Weeks uit 1968 dat door velen als zijn beste album wordt beschouwd.

Dan live-lp It's too late to stop now... (al zijn live-albums zijn de moeite waard). Met dit album begon mijn grote liefde voor V.M. oftewel Van the Man zoals Robbie Robertson van The Band hem ooit noemde.

Veedon Fleece vind ik zijn minst spectaculaire album, maar wel een van de betere (en op een rare manier misschien wel de beste). In de jaren zeventig moest ik al een tweede exemplaar kopen omdat ik het eerste (ongemerkt) had grijsgedraaid. Vooral de ‘unplugged' arrangementen bevallen me. Piano, strijkkwartet, wel een elektrische bas, de (fliere) fluit had weg gemogen. De muziek is weerbarstiger en verveelt misschien daarom nooit. Dit is een hoogtepunt en tevens ook eindpunt want het bleek een doodlopende weg te zijn. (Dat zegt iets over de kwaliteit van dit album; je kunt je ook niet voorstellen hoe dat verder moet.). Hij komt dan ook in een crisis terecht die enkele jaren duurt. In 1977 verschijnt dan A Period of Transition waarvan de titel boekdelen spreekt.

In 1979 volgt het onevenwichtige Into the Music waar wel drie hele mooie nummers op staan, maar dit album kende je al.

Dan is er Common one met dat ene mooie lange nummer Summertime in England, dat ook life op een ep is uitgegeven. We were smoking up in Kendall. Dat gaat dan over the metaphysical poets die in het hoge gras van Avalon opium rookten. Op het hoogtepunt van het nummer wil hij naar de kerk gaan. I wonna go to church right now. Hier is hij dus definitief in de sferen van het Hogere geraakt. Later hoorde ik dat hij zich bij de Scientology Church had aangesloten, wat eigenlijk weer heel laag bij de gronds is. Later trad hij ook voor de NCRV op.

Live in Belfast is goed zoals elk live-album.

En dan, ten slotte, het album Irish Heartbeat uit 1989 met de Chieftains en dat is ook weer een hoogtepunt, hoogstens iets te mooi.

Nou ja, voor zover Van Morrison.

Jammer dat je van cd niet als van een CD-Rom bestanden kunt kopiëren, dan had ik je de muziek toe kunnen zenden. Ook dat zal binnen niet al te lange tijd binnen handbereik zijn.)

Over klassieke muziek volgt nog het een en ander. Het probleem is dat je wel iets kunt zeggen als je al iets weet omtrent je elementaire voorkeuren. Als je Them mooi vindt, dan wil dat toch zeggen dat je iets met V.M. hebt. Ik kan ook nooit anders doen dan aan te sluiten bij mijn eigen ‘toegangen’.

Ik ben bijv. persoonlijk allergisch voor de late Romantiek en dat begint al bij Schumann. Misschien heeft dat ook te maken met mijn voorkeur voor kamermuziek. Voor jou geldt dat geloof ik niet? Dan zijn er vragen als: hou je van (klassieke) zang? Kun je tegen de counter-tenor of vind je die wat verwijfd? (Ik vind die stemsoort steeds mooier worden.) Hou je van viool of juist niet. De vriend van Arnolda zei dat hij de viool maar niks vond.

Ik herinner me dat ik strijkkwartetten meteen al een heel mooi genre vond.

Mozart, de hele Beethoven. Dat is ronduit schitterend. Schubert's Der Tod und das Mädchen kende je al. Ik zou dan ook Anton Webern eens luisteren en Sjostakovitsj (de strijkkwartetten 1-3 staan bij Concerto in de bakken goed uitgevoerd door het Manhattan Quartet voor fl. 15. Voor fl. 130 heb je ze trouwens alle 15 en dan heb je een schat aan muziek in huis - op het Russische label Meloyda en door het fameuze Borodin Quartet uitgevoerd.)

Mocht je de strijkkwartetten van Beethoven niet kennen, dan mag je je gelukkig prijzen. Op het instituut spraken wij over dit thema en Marco Poelwijk vertelde dat een docent ooit vertelde dat hij hen benijdde omdat zij de 40ste symfonie van Mozart nog niet kenden. Die heb ik dan ook nog te goed. Dat zijn de verrukkingen van de eerste ontdekking.

Wilbert

Het moet ergens begin jaren '90 zijn geweest. Ik woonde al op de Spuistraat. Veedon Fleece is nu een van mijn favoriete albums.

Tirade en Literair Nederland schreven mooie in memoriams.