Bij het lezen van het verzoek van Platenblad om een top 3 van albums van John Hiatt samen te stellen, vlogen het onafscheidelijke paar Slug Line / Two Bit Monsters en daarna Riding With The King meteen door mijn hoofd. Zo klaar, de snelste samenstelling van een toplijstje ooit.
De eerste twee stonden op de A- en B-kant van dezelfde cassette - niet waar zag ik later, mijn lijstje van tapes bewees dat er toch acht tapes tussen zaten. De derde nam ik meteen op na verschijnen. Nadat hij later grote hits ging scoren, stopte ik met luisteren.
Ten onrechte.
Hiatt heeft eigenlijk geen slechte lp gemaakt. Hij had soms pech met producers (Tony Visconti op All Of A Sudden, absoluut drama!) of koos verkeerde gastmuzikanten (Costello op Warming Up to the Ice Age).
Slug Line en Two Bit Monsters, op de huid gezeten door Riding With The King stonden altijd in mijn top 3. Na een zorgvuldige herbeluistering is het supertrio overeind gebleven, toch zakken ze alle een plekje. Bring The Family is bij nader inzien zijn beste; fraaie liedjes, geweldig gezongen en gespeeld, heldere, toch warme productie. Om dagenlang op je draaitafel rondjes te laten draaien. En dat is waar je naar deze zanger moet je luisteren. Op vinyl klinkt hij als een mens, digitaal zit er te veel blik in zijn stem.
- Bring The Family
- Slug Line
- Two Bit Monsters
