Bij het ordenen van mijn platenverzameling kwam ik dubbelalbums tegen waar op de ene schijf kant A en D zijn gedrukt en op de ander B en C tegen elkaar zitten: Journey Through The Secret Life Of Plants van Stevie Wonder en The History Of The Bonzos van Bonzo Dog Band. Memories, een verzamelwerk van gitarist Doc Watson, Sheik Yerbouti van Frank Zappa, It's Too Late To Stop Now, de live dubbelaar van Van Morrison, de soundtrack van Barry Levinsons film Diner, zelfde verhaal.

The Long Goodbye, de vinyluitvoering van het afscheidsconcert van LCD Soundsystem maakte duidelijk wat een reden kan zijn om de lp’s in die volgorde uit te brengen. Wie deze box set voor het eerst openmaakt denkt te maken te hebben met een complete misdruk: kant A en C op een schijf, B samen met D, E met H, F met I en G met J. Ik zocht op Discogs of er bij de listing iets wordt gezegd over de volgorde, om uit te sluiten dat het inderdaad een misdruk is. Bij het commentaar onder de Discogs-listing gaat gebruiker SyntheticBiscuits in op deze presentatievorm. Het is de bedoeling dat het album op twee draaitafels wordt gedraaid, waardoor je aan het eind van kant A snel kunt schakelen naar kant B, en ondertussen op de andere draaitafel kant C klaar te zetten. Dit wordt wel auto-coupled genoemd. Die term brengt me verder. Op muziekfora vind je op deze term al snel lijstjes van albums. In de jaren ‘70 kwam deze vorm vaker voor, vanwege het voorkomen van platenspelers met de mogelijkheid om automatisch platen te wisselen, de zogeheten auto-changers die vooral in de VS populair waren.

Je kunt dan een stapel lp’s klaarleggen op de spindle, kant A en B achter elkaar afspelen, om daarna het stapeltje om te draaien en te luisteren naar kant C en D. Dit werkt natuurlijk alleen als A en B op verschillende schijven zitten. Deze video laat zien hoe deze auto-changers werkten. Ik ben bang dat ik toch een audiofiel ben; bij de gedachte om twee of meer albums op elkaar te leggen denk ik toch even, brrr.