Ik las de stelling in een muziekblad of hoorde deze uitgesproken in een documentaire. 'Iedereen werd verliefd op Joni'. Geen idee meer uit wiens mond dit werd opgetekend of geregistreerd. Het is een statement dat je schouderophalend, het zal wel, voor waar kunt aannemen, maar er schuilt ook iets vileins in.
Zet er maar eens 'Ach,' voor. Het klinkt dan als de rechtvaardiging van een teleurgestelde minnaar voor een weer opgeloste verliefdheid. Het zinnetje deelt in, bergt Mitchell op in het dossier van meisjes waarop iedereen verliefd wordt, en gaat geheel voorbij aan haar muzikale meesterschap.
Na het zien van een scene in Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story, Martin Scorseses fraaie documentaire over de tournee die Dylan in 1975 en 1976 ondernam, begreep ik het beter.
Joni komt in beeld als een van de muzikanten die met Dylan meereizen. Ze zit op de grond tegenover Dylan. Ze speelt een jazzy ritme, Dylan probeert haar te volgen. Roger McGuinn zit haaks op het duo, ook met gitaar, op de achtergrond zoekt een violist naar de juiste stemming. McGuinn steekt zijn neus even, overbodig en nogal irritant, voor de camera om de kijker uit te leggen hoe het nummer tot stand is gekomen. Mitchell trekt zich hier niets van aan, lijkt vooral met Dylan bezig, die vrij onbewogen voor zich uit staart. De camera zoomt in op Joni's gezicht, steeds verder opgaand in haar lied.
Je kunt niet anders dan vallen voor haar. Een prachtig nummer, virtuoos gespeeld, mooi gezongen. In alle opzichten is haar schoonheid zichtbaar.
Coyote gaat over een fling die ze had met acteur en schrijver Sam Shepard, die ook meereisde in het Revue-gezelschap. Bij een concert in Montreal vertelt ze dat het nummer groeide van 2, naar 3 en 4 coupletten.
Joni Mitchell - Coyote (Montreal)
In het liedje beschrijft ze treffend hoe je tegelijkertijd dicht bij iemand kan zijn en toch op afstand blijft.
There's no comprehending
Just how close to the bone and the skin and the eyes
And the lips you can get
And still feel so alone
And still feel related
Like stations in some relay
De slotregels vertellen wat je kan overkomen als je zomaar, nietsvermoedend een liedje van Joni hoort:
You just picked up a hitcher,
A prisoner of the white lines on the freeway
Het nummer komt terecht op Hejira (1976), in een versie waar alle aandacht uitgaat naar de zoemende bas van Jaco Pastorius en de gitaren naar de achtergrond zijn geschoven. Ook mooi, maar anders.
