24 februari. Het was nog vroeg, te vroeg om koffie te zetten, te laat om nog te slapen. Op mijn mobiel opende ik Discogs of Allmusic en zag het bericht dat David Roback was overleden.
Zijn naam kende ik van het fraaie album dat hij maakte met Rain Parade, de band die hij tijdens zijn studie oprichtte met kamergenoot Matt Piucci. Rain Parade werd toen ingedeeld bij een stroming die de Paisley Underground werd genoemd. Dream Syndicate, The Three O'Clock, Guadalcanal Diary, Long Ryders, Green on Red werden onder die noemer geschaard, maar ook bekendere namen als Bangles en REM. Het was een stickertje dat min of meer per ongeluk op de bands werd geplakt; Lina Sedillo (Peer Group) kocht een shirt met een paisley patroon in een tweedehandszaak, Michael Quercio (Three O'Clock maakte daar een opmerking over en herhaalde dit in interview, zo gaan die dingen.
De leden van Dream Syndicate, Rain Parade, Three O'Clock, Green on Red en de Bangles kenden elkaar uit het clubcircuit in Los Angeles. Sommigen waren fanatieke muziekverzamelaars en deelden enthousiast hun opgegraven schatten.
Begonnen als punk of new wave-bandjes kropen er vanzelf invloeden in van bands als Love, Doors, Velvet Underground, Byrds, Neil Young & Crazy Horse. Psychedelische rock met ruimte voor gitaarsolo's vol distortion, gespeeld met een punky dat-kunnen-wij-ook houding.
It can do long jamming songs, but we're gonna play with the intensity of punks. - Steve Wynn over zijn band Dream Syndicate
Dat enthousiasme leidde tot een serie albums die nu met enige overdrijving meesterwerken kunnen worden genoemd:
- Dream Syndicate - Days of Wine and Roses
- Long Ryders - Native Sons
- Rain Parade - Emergency Third Rail Power Trip
- Rain Parade - Explosions In The Glass Palace
- Green on Red - Gas Food Lodging
Na het debuutalbum verliet Roback Rain Parade. Het kwam hem te staan op het bittere, prachtige You Are My Friend dat Piucci hierover schreef.
Rain Parade - You Are My Friend
David Roback ging verder met Opal, de band die hij oprichtte met zijn vriendin, Kendra Smith. Smith had gezongen in Dream Syndicate en meegespeeld op The Days of Wine and Roses, het geweldige debuutalbum van die band. De druk van live optredens waren te veel voor haar, en ze stapte al snel weer uit de band. Ook bij Opal hield ze het niet lang vol. Vlak na het uitbrengen in 1987 van het debuutalbum trok ze de stekker eruit, letterlijk: ze koos voor een off-grid, zelfvoorzienend bestaan in een huisje ergens in de bossen van Noord-Californië.
Dat debuut, Happy Nightmare Baby kocht ik bij een opruiming van Boudisque, waar ze niet meer wisten wat ze wegdeden. Ik ging af op de hoes, wit met twee eenvoudige portretjes van een man en een vrouw die afwezig dan wel stoned voor zich uit kijken. Kon alleen maar meevallen. Een geluid, waarbij wel te horen is dat Doors, Velvet Underground en Pink Floyd favoriete bands zijn van Roback & Smith maar de muziek toch volkomen eigen is. Een kalme, trippy versie van de Stooges, waarin ook hier steeds iets duisters schuil gaat.
A mesmerising swirl of organs, wah-wah guitar and crunched-up T Rex basslines with the bored, narcoleptic vocals of Kendra Smith colouring the songs in. - Alan McGee (Guardian, 2008)
Roback omschreef in een interview in Uncut (oktober 2013) wat ze wilden:
What we’d been doing before that was very acoustic, and then we thought we’d make it very electric.
en in Spin (maart 1989):
Music's great because there's no pictures. It stimulates the fantasy centers in your brain. Especially loud distorted guitars.
Hun aanpak is goed te zien in deze registratie van een concert dat Opal gaf op 17 september (!) 1987:
Early Recordings, het album dat de eerste opnames van Opal verzamelde en in 1989 werd uitgebracht door Rough Trade laat de meer akoestische kant van de band horen. Ook prachtig, zoals het enige door David gezongen nummer.
Nadat Smith was opgestapt, midden in een Europese toernee, ging Roback verder met een andere zangeres, Hope Sandoval, en werd de band herdoopt in Mazzy Star. Deze band maakte wat minder spannende muziek, maar zou uitgroeien tot favoriet van velen. Hun Fade Into You werd een bescheiden hit en kun je zomaar tegenkomen in afleveringen van CSI of in Paul Verhoevens Starship Troopers.
Terug naar de Paisley Underground. In 2018 verscheen bij Yep Roc het album 3x4 waar Dream Syndicate, The Bangles, Rain Parade en Three O'Clock elkaars nummers speelden. The Bangles coverden het openingsnummer van het debuutalbum van Rain Parade.
The Bangles - Talking In My Sleep
Een mooi album dat de reikwijdte van deze scene laat horen. Ter promotie werd dit gezellige interview gehouden:
Zeer lezenswaardig is het geweldige artikel in The Guardian waarin verschillende leden van deze bands - Matt Piucci, Steve Wynn, Sid Griffin, Vicky Peterson, Dan Stuart, Michael Quercio - hun geschiedenis navertellen. Zo aanstekelijk dat je er bij had willen zijn, en dat ik anders ben gaan nadenken over The Bangles - dat eerste album is best goed.
Op Youtube staan twee live optredens van Rain Parade uit 2013 en 2015. Ze laten horen hoe goed de band is. David Roback, die in alle artikelen wordt omschreven als verlegen, ongemakkelijk, teruggetrokken, erg op zichzelf, deed niet mee.
I met David Roback once in the early 90s: I went to a party where Arthur Lee [Love] was sitting around playing guitar and jamming with some friends. Roback showed up and played some songs with Lee. I didn't say much to him and I didn't have to. His music still speaks to me and stands the test of time. - Alan McGee (Guardian, 2008)
