Sinds het begin van de crisis ben ik doof aan mijn rechteroor. Het is toeval. Er zit een prop oorwas in de weg, niet iets waarmee je je huisarts in deze tijd lastig wilt vallen.
Muziek met veel laag of hoog voelt onprettig, alsof je niet in balans bent, onmogelijk om te draaien. Django Reinhardt met Stéphane Grappelli is dan muziek die beter aanvoelt. Je kunt het rustig aan hebben staan. Lange tijd gaat het ongehoord aan je voorbij, tot je voet begint mee te bewegen, je hoofd lichtjes te knikken, en je merkt dat je toch de hele tijd de klanken in je hebt opgenomen.
Tot mijn half verdoofde klankkast drong ineens een regel door. De zanger, Freddy Taylor, zong over Georgia die ‘on his mind’ was.
Django Reinhardt - Georgia on my Mind
Hè, een liedje van Ray Charles op een album met opnames van een Parijse sessie in oktober 1936? Niets van waar natuurlijk. De versie van Charles is wel de in steen gehouwen versie geworden, maar het liedje werd in 1930 geschreven door Hoagy Carmichael met Stuart Gorrell.
Carmichael zouden we nu een singer-songwriter noemen, een muzikant die zijn eigen liedjes speelt. Zijn versie van Georgia mag er zijn.
Hij schreef meer liedjes die ook voor mij standards zijn.
Bijvoorbeeld I Get Along Without You Very Well (Except Sometimes). Chet Baker mag met Frank Sinatra knokken om de mooiste versie.
Chet Baker - I Get Along Without You Very Well (Except Sometimes)
Frank Sinatra - I Get Along Without You Very Well (Except Sometimes)
Of The Nearness of You, in de uitvoering van Chet Baker met Gerry Mulligan.
Chet Baker Gerry Mulligan - The Nearness of You
Stardust, ook wel Star Dust geschreven, is zijn bekendste compositie. Over dit nummer zei hij:
And then it happened - that queer sensation that this melody was bigger than me. Maybe I hadn’t written it at all. The recollection of how, when and where it all happened became vague as the lingering strains hung in the rafters of the studio. I wanted to shout back at it, ‘maybe I didn’t write you, but I found you.’
Ben Webster speelde op 7 november 1940 in de Crystal Ballroom in Fargo een van de mooiste versies. Hij mocht meespelen met de band van Duke Ellington, en bedacht met bassist Jimmie Blanton een arrangement dat de band die avond voor het eerst zag. Het werd vastgelegd door twee enthousiaste medewerkers van een college radiostation en later uitgebracht op het onvolprezen The Duke at Fargo.
Net zo mooi is de versie van John Coltrane uit 1963, met Wilbur Harden, Red Garland en Paul Chambers.
Jazz-afficionado Hans wees me nog een prachtige uitvoering van Stardust door Carmen McCrae uit 1963, in de Flamingo Club in London. Niet te vinden op Spotify, zoals wel meer moois.
