Getraind, moe op de bank. Een serie, maanden geleden opgenomen. Strangers met John Simm, wiens gezicht een buitengewone gelijkenis vertoont met dat van Thomas van Luyn.
Bij een scene op een dakterrascafé - het speelt zich af in Hong Kong - zoent een meisje voorzichtig een ander meisje. Ver weg op de achtergrond klinken gitaren, een vrouwenstem die iets onverstaanbaars zingt. Shoegaze, onmiskenbaar. Ride, Slowdive?
Ik zet de serie stop, zoek een stukje zonder dialoog en voer dit mijn telefoon. Girl in Love van PURS. Bandje van vier - Serra (Vocals/Guitar), Andy (Guitar/Vocals), Mandi (Bass/Vocals), Mattias (Drums) - uit London, nummer uit 2016. Gelikte video bij rommelig gespeelde herrie.
Vrij rechttoe rechtaan riffwerk, toonloze vrouwenstem, gierende gitaar of synthsolo. Fijn alles opbouwend naar climax. Mijn 2,13 pond hebben ze.
Altijd moeilijk te verklaren waarom popmuziek je raakt. Het nummer deed me denken aan muziek van Caribou, The Pierces, Slowdive. In mijn hoofd kodachrome beelden van jaren '70 Frankrijk.
