Zijn album stond op geen van de lijstjes die ik eind vorig jaar voorbij zag komen, toch staat Sinner in mijn top 3 van 2019.
Ik kwam zijn muziek voor het eerst tegen bij Concerto. Beneden bij de bakken tweedehands en bijna geheel afgeschreven vinyl draaide de jongen achter de balie zijn zelfgetitelde album uit 2014. Niet afgeschrikt door een eerdere gelegenheid, waarbij ik West End Coast van Young Gun Silver Fox als een verloren gegaan yacht rock-album uit '76 had ingeschat, liep ik ook deze keer naar de balie om te vragen wat hij draaide. De hoes die ik in handen kreeg was vrij afzichtelijk, maar de muziek greep me meteen. Dansbaar en funky, maar ook duister en iets los, rommeligs dat ik niet meteen kon plaatsen.
Funky beat, een Master of Ceremony die Detroit, Michigan roept, een donkere stem die muzikanten en straatnamen opsomt, waarna een bas invalt en het tweede nummer begint, Fender Rhodes piano, jazzy, melancholische fluitsolo (!), Detroit, I'm gonna hold you down. Naadloos overgaand in Moody van crooner O.C. Smith - niet op Spotify - lijkt alles te gaan over Detroit. Hij gebruikt een stukje uit een conference van Richard Pryor die stelt dat de eerste mens gevonden in Afrika meteen de vraag zal hebben gesteld hoe je in Detroit moet komen. Muzikaal refererend aan Funkadelic, Prince, Marvin Gaye, Rose Royce, house, klinkt het album als een soundscape over de in verval geraakte industriestad.
Ik draaide het album daarna te weinig, het vraagt net iets meer aandacht dan mensen om je heen leuk vinden. Tot ik een paar weken geleden ergens las dat er juli 2019 een nieuw album van hem was verschenen, naar Sinner luisterde en de niet te bedwingen zucht kreeg meer te weten over Moodymann.
Moodymann is de bijnaam die Kenny Dixon Jr in de jaren 90 aan nam nadat hij een keer moody was genoemd. Hij woont in Detroit een stad die hij naar eigen zeggen met tegenzin verlaat. Zijn carrière begon hij door in muziekinstrumentenzaken stiekem zijn eerste demo's te maken. In 1997 debuteerde hij met Silentintroduction, op het label van Detroit techno-grootheid Carl Craig. De titel is treffend gekozen, Dixon wilde geen interviews te geven. Het moest gaan om zijn muziek:
My identity was not important... Fuck the DJ. The talent is on the turntables and that is the truth.
Een van zijn huizen in Detroit heeft hij ingericht als eerbetoon aan Prince, na diens overlijden in 2016. In het huis met volgens de verhalen altijd wapperende paarse gordijnen, stelt hij zijn collectie - keurig op kleur - tentoon, dag en nacht muziek draaiend van zijn idool.
In 2010 hield hij een lezing bij de Red Bull Music Academy - jawel dat bestaat, en is het waard om uit te zoeken, een inspirerende serie lezingen en artikelen - lang, traag maar fascinerend vanwege de dames die om de zoveel tijd aan zijn haar zitten te pulken. Zijn uiterlijk maar vooral zijn taal en stem trekken je naar binnen. Niet voor niets is zijn stem al 24 keer gesampled.
Hij noemt zichzelf de slechtste DJ ter wereld:
If you're looking for a hot DJ i'm the wrong person to call
En:
I am not the hottest motherfucking DJ in the world. And I’m not going to play the hottest tracks in the world – but what I will do is give you the truth on them turntables.
Ik zou op elke plek waar hij draait aanwezig willen zijn, om uit te kunnen zoeken wat hij draait, de set die hij in Manchester hield - Live at Cutloose, vrijdag 17 september (!) 2010, al drie keer gesampled - zorgde ervoor dat ik eens goed naar de albums van Rose Royce luisterde. Of om gefascineerd te luisteren en te kijken naar deze man, me te vermaken met de achteloosheid waarmee hij stof van een naald haalt of uitnodigt om wat cognac te komen afhalen omdat hij daar toch plenty van heeft.
