Met Bas maakte ik zo'n vijftien radioprogramma’s. We mochten tijd vullen op Radio K, een nietige zender opgesteld in een ruimte van de Kattenburgerstraat-studentenflats.
Het bereik van de zender ging niet verder dan het basketbalpleintje op het Bijltjespad, de cirkel zal niet groter dan 150 meter zijn geweest. Een vriendin die in Noord woonde, bijna op zichtafstand, zocht een keer tevergeefs de ether af naar ons programma, maar op onze gang vijftig meter verderop was de zender al lastig te vinden.
Onze voorbereiding was een stuk professioneler. We bedachten thema’s, kozen nummers uit onze verzamelingen platen en cassettes, en zetten alles scherp om de show zo soepel mogelijk te laten verlopen. Toch ging het een keer mis. Opgezweept door wat fijne ska begonnen we te dansen in de kleine studio, vergaten de tijd en waren te laat voor het instarten van het volgende nummer.
We eindigden altijd met een stuk door Bas gekozen klassieke muziek. Ik had daar niet veel sjoege van, wat wel bleek uit mijn uitspraak van de Appalachian Spring Suite van Aaron Copland. Door het missen van de slot-e ging dat stuk voortaan door het leven als het Appalachische lentepak.
De tijd voor ons werd gevuld door een oudere student met meer hoofd- en gezichtshaar dan wij. Vaag herinner ik me nog de apparaten en de ruimte, de geur van shag en halfvolle asbakken, en een gezeefdrukte affiche waarop vast een collage met Che Guevara, Zappa en flats zal hebben gestaan.
En daar stopt het. Geen idee meer van het verloop van die avonden. Een flard dat we voldaan thuiskwamen na een geslaagde uitzending, en dat een huisgenoot vertelde de show te hebben gehoord en opgenomen. Meer niet.
Wat rest is een mapje met onze lijstjes en aantekeningen.
De show liep van 5 mei 1986 tot 26 februari 1987. We vulden twee uren op maandagavond van 22:00 tot 24:00.
We stelden een lijst thema's op die we een voor een afwerkten. Per thema maakten we een lijst waaruit we dan weer een paar liedjes lieten vallen. Bas zette de nummers in de juiste volgorde, daarbij rekening houdend met een goede afwisseling tussen de muziek die op plaat of op cassette beschikbaar was. Vooral die nummers op cassette scherp zetten, vergde een precieze voorbereiding.
Ik hield mijn cassettes altijd al bij in een lijst. Via deze lijst wist ik wat er op de genummerde bandjes stond. De shows waren voor mij het begin om ook de titels van nummers bij te houden. Diensten als Allmusic en vooral Discogs vervingen dit nijvere handwerk, maar nog steeds gebruik ik die lijsten en overzichten om iets terug te vinden in mijn herinnering.
De show op 9 juni 1986, met songs over het leven in de stad, is een mooi voorbeeld van wat we maakten.
Ook die van een week later, gevuld met alleen maar liedjes vernoemd naar een meisje laat de diversiteit van onze keuzes zien.
Behalve Jon & the Nightriders, een surfbandje waarvan we na een paar shows Rumble at Waikiki kozen als herkenningsnummer, waren dit onze favoriete bands (tussen haakjes het aantal keren dat we van een band een song uitkozen):
- Beatles (13)
- Prince (13)
- Triffids (12)
- Echo & The Bunnymen (10)
Feelies (10) - Doors (9)
- Cure (8)
Talking Heads (8) - Cramps (7)
Lou Reed (7)
New Order (7)
Simple Minds (7)
Voor wie het nog eens na wil tellen heb ik een overzicht gemaakt van alle nummers, artiesten en shows. De shows zonder datum zijn nooit uitgezonden. Ik hoop vurig dat we genoeg inzicht zouden hebben gehad om Alexander Curly op tijd te schrappen.
Sommige keuzes zijn vrij onverklaarbaar. Zo stond onderaan het lijstje voor Girls & Boys (19 mei 1986) geen klassiek nummer maar Atmosphere/Novelty gekrabbeld van Joy Division. Dat zijn twee nummers waarin Ian Curtis in het eerste in cryptische zinnen over zijn huwelijk schrijft, en in Novelty alleen met de zin 'what ya gonna do when it's over' een verbinding legt met ons thema die avond. Vermoedelijk zochten we naar wat houvast om een van deze mooie nummers te draaien. Welke van de twee zal een mysterie blijven.