Een paar Platenblad-nummers (#250) geleden merkte de hoofdredacteur op dat de respons van zijn lezers op een oproep voor de top 3 van een artiest slecht was wanneer de veilige jaren ’70 werden verlaten. Dat deed hij naar aanleiding van een oproep om de beste albums van de Go-Betweens op een rijtje te zetten.
Daarop reageerden slechts 7 lezers, ter vergelijking: 28 reageerden op Santana (#253). Goed, die is beroemd, maar ook Mott The Hoople (#254) met 16 en Bonzo Dog Band (#251) met 13 mochten rekenen op wat meer belangstelling.
Vermoedelijk heeft het te maken met de gemiddelde leeftijd van de lezers van dit charmante blaadje. Een legertje wetenschappers doet onderzoek naar het verschijnsel dat je muzikale leven blijft draaien rond de albums die je hoorde tussen je 12e en je 20e. Daarna moet muziek van wel heel goede huize komen om zich daar nog tussen te wringen. Ik merk die ‘oude oren’ ook bij mij zelf. Nieuwe bandjes of muziekstromingen maken weinig kans, want ik luister steeds minder naar muziek die nu wordt uitgebracht. Dat is jammer want zo gaat er van alles aan me voorbij, en het is pas bij de eindlijstjes of door tips van vrienden dat mijn oren worden geopend.
Zo zouden de eerste albums van Essex Green - Everything Is Green en The Long Goodbye - zomaar aan de oren van veel Platenblad-lezers voorbij kunnen zijn gegaan. Dit bandje uit Brooklyn, aangevoerd door Sasha Bell, Jeffrey Baron en Christopher Ziter bracht deze albums uit in 1999 en 2003, een periode dat bands op hun website of MySpace-pagina een of twee nummers weg gaven om aandacht te vragen voor hun muziek. De bloggers schreven over deze nummers en plaatsten links naar de legale downloads. Startende bandjes die tien jaar eerder geen schijn van kans hadden zonder de ondersteuning van een platenmaatschappij, slaagden er nu in om zalen vol te krijgen en zelfs zoveel interesse op te roepen dat een Europese tournee langs beroemde poppodia tot de mogelijkheden behoorde.
Joris Gillet van het onvolprezen Stereo-blog schreef over een nummer en nam het op in een van de MP3voor12-compilaties die de VPRO als een puzzeltocht op hun website aanbood. Joris beschreef de muziek, zette de nummers in de juiste volgorde waarna je zelf een tochtje langs de sites van de bandjes maakte om de nummers op te halen. Vervolgens brandde je alles op cd, en verwonderde je over de nieuwe, opwindende en soms, eerlijk is eerlijk, totaal vermoeiende klanken die op je af kwamen.
Door The Late Great Cassiopea op MP3voor12#12 (augustus 2003) gedreven, bevond ik me op 10 januari 2004 voor de deuren van Paradiso. Ik wachtte op een vriend die ik zover had gekregen om mee te gaan. Van de snackbar aan de overkant kwam een groepje jonge mensen de straat over gestoken. De band, met de broodjes nog in de hand op weg naar hun optreden in de Amsterdamse poptempel!
Het optreden kon toen al niet meer misgaan. Vol vaart en enthousiasme werd voor een niet geheel gevulde bovenzaal de liedjes van de eerste twee albums gespeeld. Meerstemmige zang, gitaarwerk, de vaak fijnzinnige arrangementen, alles bleef ook live overeind. Na afloop namen de bandleden plaats achter een tafeltje om hun cd’s te verkopen. Ik kocht beide albums, Everything Is Green, het bij Kindercore verschenen debuut, en The Long Goodbye, de wat rijker klinkende opvolger verschenen bij Track & Field.
Dat Baron en Bell inspiratie putten uit jaren ’60 en vroege jaren ’70 folkrock, maakt elk liedje wel duidelijk. Psychedelische invloeden zijn duidelijker hoorbaar op Everything is Green - Primrose, Mrs Bean en het melancholische titelnummer zijn de hoogtepunten. Op The Long Goodbye zijn de countryinvloeden sterker. Niet te missen zijn By The Sea, Lazy May, Our Lady in Havana en natuurlijk het eerdergenoemde The Late Great Cassiopea.
Liefhebbers van Pentangle, Fairport Convention, vroege Caravan, Mamas & Papas, Beatles voor mijn part zouden deze albums op zijn minst een keer moeten beluisteren. Al is alleen maar om die oren eens wat af te stoffen.
Na Cannibal Sea - misschien wel het beste album - in 2006 bleef het stil rond de band tot in 2018 Hardly Electronic verscheen, iets minder maar nog steeds leuk.
In een interview op Popmatters vertelt Sasha Bell dat er verschillende redenen waren voor die onderbreking; zwangerschap, verhuizingen en een onvermogen om naar muziek te luisteren.
Bell maakt ook muziek zonder Baron en Ziter. Op #13 van de MP3voor12-serie stond al het prachtige Destination Girl van het gelijknamige album uit 2003.
Bij het schrijven van dit stukje ontdekte ik dat ze vorig jaar een album uitbracht dat - stof in mijn oren - geheel aan mij voorbij is gegaan: Love Is Alright. En zo is het.
