Het jaar waarin ik langzaam mijn blik verlegde. Mannen met houthakkershemden waren het nieuwe ding, en daar kon ik niet in mee gaan. Er zijn grenzen die moeten worden gerespecteerd. Desondanks nog veel mooie albums dat jaar, veel Amerikaans maar ook wat Engels.
-
Yo La Tengo - Fakebook
Naast een paar zelfgepende liedjes van Ira Kaplan & Georgia Hubley staat Fakebook van Yo La Tengo vol met fraaie covers. Liefdevolle versies van Speeding Motorcycle van Daniel Johnston, You Tore Me Down van de Flamin’ Groovies en Oklahoma USA van de Kinks. De keuze getuigt van de grote muziekliefde van eens popjournalist Kaplan. -
Lou Reed & John Cale - Songs for Drella
Songs for Drella klinkt alsof het in een dag is bedacht, een rauw maar gestileerd verslag van verdriet en herinnering. Een biografie van Warhol, maar ook een staalkaart van de weer heel even onbeperkt lijkende vermogens van Cale en Reed. Een duo dat in een adem kan worden genoemd met McCartney & Lennon, Jagger & Richards, Goffin & King. -
House of Love - House of Love
House of Love bracht de eerste twee albums uit zonder titel. Het gaat hier om het tweede album, met de vlinder voorop. Shine On en de gewetenskwestie die Chadwick in Beatles and the Stones naar voren brengt, zijn klassiekers. De rest doet er niet veel voor onder. -
Sonic Youth - Goo
Goo is Sonic Youths meest poppy album, en voor mij hun beste. De hele lp is een trip maar Dirty Boots, Kool Thing - met summiere maar essentiële bijdrage van Chuck D - en Disappearer zijn hoogtepunten. -
The La's - The La’s
Wie het gelijknamige album van The La’s hoorde, dacht aan de ontdekking van de eerste band in de jaren ’90 die meteen zou doorbreken en de komende decennia het landschap zou domineren met ene klassieke album na het andere. Het mocht niet zo zijn, de bron was na zo’n 10 liedjes alweer opgedroogd. There She Goes zou net zo beroemd als Penny Lane of Thirteen moeten zijn. -
Pale Saints - The Comforts of Madness
Zachte vocalen kunnen nooit rekenen op veel applaus. Het publiek houdt nu eenmaal meer van een brul, een jank, een tril dan van een zachte fluister. Het debuut van de Pale Saints verdient meer aandacht. De link tussen Wishbone Ash en de neo-psychedelische Paisley Underground-bands. -
Mazzy Star - She Hangs Brightly
Dave Roback en Hope Sandoval gaan met Mazzy Stars debuut verder op het pad dat Roback met zijn vorige band Opal was ingeslagen. She Hangs Brightly is melancholisch, maar iets minder terneergeslagen dan de muziek die hij maakte met Kendra Smith. Fijne soundtrack voor een dag bij de centrale verwarming. -
Galaxie 500 - This Is Our Music
This is Our Music is de zelfbewuste titel van Galaxie 500's derde en laatste album. Doe het er maar mee, lijkt het trio te zeggen. Je hebt ook wel enige lef nodig om een liedje van Yoko Ono - Listen, The Snow is Falling - te coveren, en het er heelhuids van af te brengen. -
Neil Young & Crazy Horse - Ragged Glory
Een beroerd concert van Young en zijn Crazy Horse-trawanten deed me besluiten om nooit meer naar de Canadese bard en zijn lompe gebeuk te luisteren. Een beslissing waarop ik gelukkig al snel weer ben teruggekomen. Glorieus gerag. - Digital Underground - Sex Packets
Sex Packets van Digital Underground is een aanstekelijk hiphopfeest met swingende raps over een van George Clinton geleende laag dampende P-Funk.
Digital Underground - The Humpty Dance
Buiten de top 10
- Breeders - Pod
- Bob Dylan - Under the Red Sky
- Happy Mondays - Pills ’n Thrills and Bellyaches
- The Clean - Vehicle
- World Party - Goodbye Jumbo
- Pixies - Bossanova
- Spacemen 3 - Taking Drugs to Make Music to Take Drugs to
Eindlijst
Alleen de hiphop van Digital Underground haalde de eindlijst van Platenblad niet, vast vanwege een te hoge dansbaarheid. Ragged Glory en Songs for Drella stonden 1 en 2.