Lijstjes maken van favoriete albums doe ik meestal met een denkpauze van 30 jaar. Die tijd had ik niet toen ik werd gevraagd naar mijn keuze voor 2020.

Er waren maar vijf albums die dit jaar een weg naar mijn collectie hadden gevonden. Onder de indruk was ik niet heel erg van die vijf, maar een haalde de eindlijst.

Veel van de albums die ik dit jaar hoorde vond ik niets. Teveel geklets over weinig, overschat, lelijk, te luid, matige liedjes. Geen goed jaar. De lijst van 100 beste liedjes die Sean verzamelde, versterkte die gedachte.

Na een zoektocht die niet anders is te omschrijven als frenetiek en moeizaam vond ik toch tien dansbare, eclectische, verontrustende en rustieke albums.

1. Sault - Rise / Black Is
   

   Sault bracht in 2019 twee albums uit, dit jaar weer twee. Het is de meest actuele, directe muziek die ik dit jaar hoorde. Ironisch, ontroerend, opwindend. ‘Don’t shoot me!’

2. Moodymann - Taken Away
   

   Elk album van de Detroitse dj kan rechtstreeks de eindlijst in. Geestig, funky, Al Green-samples, wrang - Moodymann had begin 2019 jaar te maken met politiegeweld. De huilende politiesirenes die de boel onderbreken als protest of waarschuwing. Alleen al zijn stem - bijvoorbeeld als ironisch antwoord op een gesamplede zangstem - verdient een tweede plek.

3. Lianne La Havas - Lianne La Havas
   
   Het derde album van de Londense singer-songwriter, en haar beste. Leg de drie hoezen naast elkaar en je ziet haar ontwikkeling. Of ze nu zacht of hard zingt, geweldige stem. Haar toe-eigening van Radioheads Weird Fishes laat horen hoe goed ze is.

4. Dream Syndicate - The Universe Inside
   
   Ik schreef al eens over Steve Wynn, die ongemerkt mijn platenkast bevolkt. Op het derde album na de comeback van zijn beroemde paisley underground-band in 2017, gaat het accent vol op de psychedelica. Lang uitgesponnen composities over een eindeloze bas & drums drive - denk motorikbeat, denk Neu. Gitaren, blazers, zangkoortjes, toetsen die naar binnen en naar buiten drijven. Wynn die af en toe als Fred Emmer wat commentaar geeft. Muziek voor een eindeloze rit door de nacht.

5. Psychic Temple - Houses of the Holy
   

   De Syndicate is een van de vier begeleidingsbands van producer Chris Schlarb die onder de naam Psychic Temple een bonte verzameling muzikanten om zich heen verzamelt. Op het dubbelalbum Houses of the Holy zijn dat naast Wynns band, countryband Cherry Glazerr, jazztrio Chicago Underground Trio en dichter Xololanxinxo met begeleidingsband. Krankzinnig? Fascinerend!

6. Rolling Blackouts CF - Sideways to New Italy
   

   The Chills, The Sneaky Feelings, The Triffids, Ed Kuepper. Ik heb een zwak voor bandjes van daarbeneden. Het tweede album heeft dezelfde Feelies-drive als het debuut.

7. Sarah Jarosz - World on the Ground
   
   Dit album zou ik geheel hebben gemist als er op kerstavond niet een mail over de Tape Op-podcast in de bus was gevallen. In de stijl van Kathleen Edwards en Gillian Welch, prachtige liedjes, fraai geproduceerd.

8. Jessie Ware - What’s Your Pleasure?
   
   Disco zoals disco is bedoeld. Stuiterende baslijntjes, handklappen, zwevende vocalen, hi-hats, ik hoorde zelfs een koebel. Geen kloon van Chic of Moroder/Donna Summer, eerder een eigentijdse, stijlvolle versie.

9. Woods - Strange to Explain
   

   De neopsychelische band Woods volg ik sinds ik in 2010 op een compilatie van NYCTaper het spannende Bend Beyond aantrof. Pink Floyd gespeeld door hipsters. Hun meest recente album staat weer vol duistere, melancholische, groovy rock.

10. Jason Isbell & the 400 Unit - Reunions
    
    Degelijk, rootsy album van een de betere liedjesschrijvers van de afgelopen jaren.

Net niet

Als altijd waren er ook albums die de top niet haalden. Bob Dylan met Rough and Rowdy Ways; goed maar te breedsprakig. III van Paul McCartney; vanwege de stem van opa die te dicht op de microfoon zingt. Charles Webster - Decision Time en Kelly Lee Owens - Inner Song; beide iets te kabbelend. Ambrose Akinmusire - on the tender spot of every calloused moment, jazz zoals de Volkskrant het wil, maar ik iets minder. Lewsberg - In This House; fijn neurotisch maar stem is jammer. Kathleen Edwards - Total Freedom; mooi maar minder dan Sarah Jarosz. Bad Nerves met gelijknamig album; punky als de Dickies maar te gelijkvormig.