Ik geloof niet in toeval, behalve dat sommige gelijktijdige gebeurtenissen geheel toevallig zijn. Bij een van mijn omzwervingen op Discogs - de beste platenzaak die ik ooit bezocht na Get Records en Concerto - kocht ik No Mystery van Return to Forever. Er waren twee aanleidingen.

Een was een lijst met de beste jazz albums van de jaren 70, een ander was een herinnering aan de muziek die ik draaide toen ik 16 was. School Days van Stanley Clarke mocht toen heel kort op een C90 staan, om vervolgens resoluut te worden overschreven door een uitzending van VPRO of BRT2.

De lijst met 82 albums werd afgelopen jaar samengesteld door JazzTimes.com, ter ere van het vijftigjarig bestaan van het tijdschrift. Uit de lijst konden lezers en critici een top 10 kiezen. Naast School Days worden in de lijst drie albums van Return to Forever vermeld, de band waarvan bassist Clarke een van de oprichters was.

No Mystery uit 1975 komt in die lijst niet voor, maar de prijs van het near mint-exemplaar was redelijk. Het is een sterk album met een enorme drive, met Sofistifunk - door drummer Lenny White geschreven - en het titelnummer - van pianist Chick Corea - als hoogtepunten.

Daarna kocht ik twee soloalbums van gitarist Al di Meola en afgelopen januari Returns van Return to Forever, een registratie van de comeback van de band in 2008 - exemplaar 499 van de gelimiteerde oplage van 2000. Acht vinylkanten lang getuigen van het enorme spelplezier en de geweldige muzikaliteit van Clarke, White, Di Meola en Chick Corea.

Gisteren draaide ik het album nog eens waarbij het pianowerk van Corea me opviel. Bass, drums en gitaar knallen meer naar voren, maar het is de piano die de boel bij elkaar houdt. Ik las de uitgebreide biografie op zijn website, en nam me voor zijn albums bij Miles Davis - Bitches Brew (1970), Filles De Kilimanjaro (1969) en In a Silent Way (1969) - snel weer te luisteren, en me te verdiepen in zijn solowerk - Now He Sings, Now He Sobs (1968) en Tones For Joan's Bones (ook 1968) - en in de muziek die hij maakte met Anthony Braxton en Dave Holland in Circle.

Vanochtend word ik wakker en lees ik dat Corea is overleden. Toeval.