We luisterden naar de Pixies, Sonic Youth, Trouble Funk maar vooral naar Live van Velvet Underground. Soms overstuurd, er mist van alles hoog en laag, maar toch zijn er maar weinig livealbums die zo bedwelmend goed klinken.

Van afstand hoor je alleen de bekkens van drumster Moe Tucker. Een vriendin waarmee ik op vakantie was, merkte eens op dat het leek alsof ik steeds naar hetzelfde nummer op mijn walkman luisterde.

Een bandje dat bijna twee uur lang uitgesponnen versies speelt van hetzelfde nummer. Heerlijk. Het album klinkt als een concert, maar is een compilatie van twee optredens, een op 19 oktober 1969 in Dallas, en een op 25 november 1969 in San Francisco.

Lou Reeds introductie bij het concert in Dallas werd legendarisch, voor mij tenminste. Hij vraagt het publiek, studenten van Texas University wat ze willen: de lange of de korte sessie, hoe laat ze eigenlijk thuis moeten zijn, moet er morgen iemand naar school, en is er een avondklok waarmee rekening moet worden gehouden?

Velvet Underground - Waiting For My Man (intro)

30 seconden van ‘Waiting For My Man’ zijn voldoende om te weten dat niemand zich druk zal hebben gemaakt om huiswerk of op tijd thuis zijn. Drumster Maureen Tucker hamert motorisch de tel, bassist Doug Yule jaagt met haar de gitaristen Reed en Sterling Morrison op. ‘Lisa Says’ is wat rustiger maar ‘What Goes On’ krijgt dezelfde aanpak. Verbeten zingend, ramt Reed bijna negen minuten lang funky ritmeakkoorden op zijn gitaar. Na 1:20 zwengelt Yule het orgeltje aan. Swingend, dreinend en dreigend, soms klinkt hij als Fela die naar de toetsen grijpt als hij geen zin meer heeft om te zingen of te blazen.

Velvet Underground - What Goes On

Het San Francisco-deel van het dubbelalbum blijkt in 2015 te zijn uitgegroeid tot een box met vier cd’s, onder de titel The Complete Matrix Tapes, verwijzend naar de club waar de band eind november 1969 optrad.

Ik luister naar het album begin 2019 in de trein op weg naar huis. Een onooglijke jongen met een weekendtas ploft naast me neer. Volkomen over zijn toeren barst hij los tegen het meisje dat recht tegenover hem zit, zo te horen leden van dezelfde vereniging. Een meisje waarmee hij een paar keer een nacht had doorgebracht, zou nu het bed hebben gedeeld met een jaargenoot. Hij had haar toch alle tijd gegeven na het einde van een lange relatie - een jaar hoor ik later - en waarom slaapt ze nu met deze jongen en niet met hem?
Het meisje tegenover hem, ook met grote tas op schoot, informeert of hij een foto heeft. ‘O, ze is wel knap’, constateert ze, om de missie voor haar gespreksgenoot nog kanslozer te maken. Met vragen en algemene formuleringen stuurt ze de kleine, gedrongen jongen behoedzaam in de richting van een strategie.
In hem lijkt iets van rust te komen, tot hij een vurige argumentatie begint dat ook hij wat wild heeft rondgeneukt. Ja, hij jaagde die meisjes na een nacht met smoezen zijn bed uit om van ze af te zijn. Die meisjes verwachtten ook niet anders. Maar daar was hij nu toch overheen, waarom kon zij dat niet? Hij ging het haar nu appen, waarom mocht die jaargenoot wel met haar slapen en hij niet?
Was dat nu wel zo’n wijze stap zag ik het meisje tegenover hem denken. ‘Heb je het al geappt’, vroeg ze ter bevestiging dat de zaak nu echt verloren was.

Ik zet de muziek wat harder. Lou zingt ‘Pale Blue Eyes’:

Thought of you as my mountaintop
Thought of you as my peak
Thought of you as everything
I’ve had, but couldn’t keep
I’ve had, but couldn’t keep

Velvet Underground - Pale Blue Eyes

De ironie die bij Reed onder ieder woord ligt, is hier afwezig. Het meisje met de bleke, blauwe ogen is hij kwijt.

Wat zou een album meer moeten bieden? Oké, een mooiere hoes.