Joe Walsh

In 1978 was ik met school voor een werkweek in Londen. De zomer ervoor was ik op een taalreis geweest naar Engeland, en vond ik nu dat ik mijn weg in de wereldstad al aardig kende. Toen er weer eens werd gestopt en ik dacht te weten wat de volgende etappe zou worden, dook ik een platenzaak in.

Die week waren er overal aankondigingen van het nieuwe album van een artiest waarvan ik nog nooit had gehoord. Het plaatje dat erbij werd getoond was van een man die in pak gekleed met zonnebril onder water aan een gedekte tafel zit. Dat vond ik geestig. Het eerste nummer Over and Over dat een paar keer voorbij kwam op de radio in de bus, beviel mij ook.

In de platenzaak kocht ik snel But Seriously, Folks.... Toen ik even later weer aansloot bij de groep stond er al snel een boze leraar voor mijn neus. Zijn terechte woede nam iets af toen ik hem het album liet zien. ‘Aha, Joe Walsh van de Eagles. Voortaan bij de groep blijven!’

Tot de grote verbanning draaide ik het album vaak. Daarna heel af en toe om mij te herinneren wat er op stond. De laatste keer, toen ik een nieuwe draaitafel wilde testen, vond ik het album opeens heel goed. Fijne songs, goed gespeeld, de lichte ironie die songs van 10CC ook leuk kan maken - Dreadlock Holiday niet dus.

Begin dit jaar was ik met een vriend op vinyljacht in Amsterdam. Bij Record Friend stond voor een luttel bedrag Barnstorm, het solodebuut van Walsh nadat hij uit de James Gang was gestapt. Na bezoek aan nog drie platenzaken ging ik naar huis met vrijwel het volledige solowerk van Walsh voor een paar tientjes.

Al deze albums bevatten goedgemaakte rockliedjes, niet te ambitieus, gewoon met wat types muziek maken. In zijn band zit altijd Joe Vitale met wie Walsh vermoedelijk een fijn glas kan drinken. Vitale speelde mee met de Eagles tijdens live shows.

Wat bij dat eerste album dat ik kocht al opviel is dat Joe Walsh wel van een grapje houdt. Dat zit soms in het artwork, dan weer in de titel van het album. Ook al heb ik het tig keer gelezen, ik moet nog steeds glimlachen dat een artiest zijn album You Bought It - You Name It kan noemen, en dan op de hoesfoto op een bankje van een brandend vliegdekschip kan zitten. Diezelfde humor is terug te vinden op de hoes van There Goes The Neighborhood, waar Walsh in de geschutskoepel van een tank zit die over een vuilnisbelt vol toiletpotten rijdt. Op The Confessor kijkt hij als de Wanderar uit het schilderij van Friedrich uit over een beneveld landschap. De ironie is dat Walsh niets heeft van een romantisch genie.

Dat is ook meteen het punt bij Walsh. Zijn gevoel voor wat wel of niet kan is niet bijster goed ontwikkeld. Hij is een heel goede gitarist, die kan scheuren als de beste en smaakvol kan soleren maar ook een liedje als I.L.B.T.'s schrijft waarin hij verslag doet voor zijn voorliefde voor grote borsten.

Zijn laconieke houding blijkt ook uit zijn keuze voor de gitaar als instrument:

I needed something that I could play that wasn't in my mouth. You can't sing if you have a clarinet in your mouth. I stumbled upon the guitar. I wasn't going to get girls playing the clarinet, so I switched to guitar, and I never got any girls that way either but I had a lot more fun.

De eerste gitaar waar hij op speelde was een Silvertone, die hij via een postorderbedrijf kocht.

Misschien was alle joligheid wel nodig om zijn verdriet te overstemmen. Hij verloor al vroeg zijn vader, een militair vlieginstructeur die sneuvelde toen Walsh twee jaar oud was. Walsh (1947) studeerde in 1970 aan Kent State University. Op 4 mei werd daar tijdens een protest tegen de oorlog in Vietnam en Cambodia 4 studenten doodgeschoten en 9 studenten verwond. Neil Young schreef het krachtige protestlied Ohio voor Crosby, Stills, Nash & Young. Walsh stopte na deze schietpartij meteen met zijn studie en koos voor de muziek. Hij werd gevraagd als gitarist voor de James Gang, een jamband uit Cleveland. Daarvoor speelde Walsh in een studentenbandje The Measles, waarin hij keyboards en gitaar speelt.

The Measles

Voor de James Gang schreef Walsh Turn to Stone als protest tegen Nixons politiek:

Well, there's a change in the wind
You know the signs don't lie
Such a strange feelin' and I don't know why
It's takin' such a long time

Help me thru the night Mama, help me to ease the pain Tell me it's alright, help me thru the night once again

In 1974 slaat het noodlot toe. Onderweg naar een speelafspraak wordt de auto waarin Joe's vrouw Stefany Rhodes met tweejarig dochtertje Emma rijdt, aangereden, waarna de Porsche slipt en tegen een hek tot stilstand komt. Emma loopt daarbij een ernstig hoofdletsel op en overlijdt die nacht.

De gevoelens van wanhoop en verdriet krijgen volop de ruimte op het album So What dat hij aan het opnemen is, met ABC-producer en arrangeur Bill Szymczyk en hulp van een paar Eagles. Een nieuwe versie van Turn to Stone klinkt nog desolater dan op Barnstorm. De interpretatie van Ravels Pavane pour une infante défunte is hier geheel op zijn plek, ondanks de wat vreemde keuze voor Moog en Arp synths.

De afsluiter is het fraai ingetogen Song for Emma. Muziek en tekst zijn rechttoe rechtaan en bijna religieus te noemen:

We are filled with regrets, it was such a short time
But we told Him we loved you, hoping somehow He heard
We hoped He heard...

[...]

And after all this time still I find that I'm without an answer
Good Bye. Bye love

In deze periode koos Walsh voor een vlucht in drank en drugs. Hij trad toe tot de Eagles als vervanger van Bernie Leadon, en genoot een liederlijk bestaan als popster.

In een uitspraak over A.I. liet hij een paar jaar geleden doorschemeren hoe dat leven eruit zag:

"It is something with computers, and has nothing to do with music" en daarna legt hij uit: "it can't destroy a hotel room, it can't throw a TV from the fifth floor into the pool and get right in the middle." om tot de conclusie te komen: "When AI knows how to destroy a hotel room, then I'll pay attention to it".

Toen de Eagles in 1980 uit elkaar vielen, ging het met Walsh snel bergafwaarts. In een interview met Mojo zegt hij hierover:

"I became about as alcoholic and drug dependent as someone can be," he said. "I ran with the best of them – but my buddies pretty much all died, and I barely made it back. I was incredibly self-destructive for a long time. I saw all the warning signs. I said to myself, You're going to have to do something or you're gonna die."

In 1992 vragen Glenn Frey en Don Henley hem voor een reünie van de Eagles, maar alleen als hij stopt met alcohol en cocaïne. Het lukt Walsh in 1994 om sober door het leven te gaan, en hij weet dit nog steeds vol te houden.

Nu, als muzikale opa, laat hij zich zien bij Saturday Night Live, in interviews bij talk shows en speelt hij mee met Ringo Star And His All-Starr Band en Mark Knopfler's Guitar Heroes. In 2012 neemt hij nog een aardig album op met Jeff Lynne, Analog Man, maar verder lijkt zijn creatieve vuur uitgedoofd. Gitaarriffs, solo's en zangmelodie zijn steeds voorspelbaarder. Hij organiseert ieder jaar het Vetsaid benefietconcert voor veteranen. Met het geld dat hij daarmee ophaalt ondersteunt hij projecten van en voor veteranen.

Joe over leeftijd:

"I've had a lot more fun being 20 in the 70's, than being 70 in the 20's.

Dat hij ook gevoelvol blues kan spelen bewijst hij tijdens een optreden met de band van Les Paul.

Walsh zal in de herinnering blijven als de speler van de gitaarsolo op Hotel California. Dat blijft een masterclass rockgitaar en een voorbeeld van wat twee gitaren samen kunnen. De gitaarhelden van Wishbone Ash en de Allman Brothers wisten dit al, maar Walsh en Don Felder bedachten een radiovriendelijke versie die het nummer stevig verankerde in top-lijsten waar we geen woord aan willen verspillen.

In 1978 had ik net zo goed Real Life van Magazine, Road to Ruin van de Ramones of 3rd van Big Star kunnen kopen, maar daar maakten ze geen reclame voor in het openbaar vervoer en wist ik nog lang niet hoe goed die albums en bands waren.

Playlist

Ik heb wat nummers achter elkaar gezet waar ik in dit artikel over heb gehad. De schreeuwstem van Walsh en zijn overstuurde gitaargeluid maken het soms vermoeiend om naar zijn werk te luisteren. De hitjes van But Seriously Folks en het fraaie liedje voor Emma zijn dan een welkome onderbreking. Terugluisterend blijft het vreemd om de rijke popsterren van de Eagles te horen zingen over het zware leven in de stad of de zegeningen te tellen van de snelheid van je sportauto - hoewel die tekst ook als een parodie van de levensstijl van rocksterren kan worden opgevat. Stop van de James Gang heb ik opgenomen om te laten horen waarom de band werd gevraagd voor het voorprogramma van de Who en een set met Jimi Hendrix-nummers speelden toen ze door hun eigen nummers heen waren.

Joe Walsh Hits