Er bestaat een televisieversie van soul of funk, waarbij middelmatige maar enorm geprezen zangers woorden uitrekken tot acht keer de lengte.

Een verdunde versie waarbij blazers opmerkelijk veel glimlachen en danspasjes maken, maar weinig noten spelen, waarbij het publiek wel danst met veel armgezwaai en vingerwijzen, waar er maar zelden een dansbare groove klinkt. Waar iedereen fantastisch is, maar waar alle soul volstrekt onbezield klinkt.

Vanuit de ijle hoogten kijken Marvin, James, Sly en Aretha vol verbazing en vast afschuw naar al dit gehups op de podia van NPO of BBC.

Ter inspiratie wat video’s van artiesten die op tv geen enkele moeite met bezieling hadden:

Aretha:

James:

Marvin:

En natuurlijk Sly!

Dat matige dansers toch een leuk optreden kunnen geven liet David Byrne diezelfde nacht zien.