Oliver Wang van Soul Sides schreef bij het overlijden van Ahmad Jamal dat hij niet alleen wil schrijven over artiesten wanneer ze overlijden.
I guess I don't spend enough time giving flowers to the living
Wang heeft helemaal gelijk maar repareert iets door een mooi artikel te schrijven.
Zo gaat het vaak. Als een artiest er niet meer is, ontstaat er opeens belangstelling voor leven en werk. Dit jaar met het wegvallen van Jeff Beck, Betty Davis, David Crosby en Wayne Shorter gaat het snel met helden waar je iets over zou moeten schrijven. Over deze vier had ik graag iets geschreven toen ze er nog waren maar daar kwam het niet van.
Nu dus Ahmad Jamal, de pianist die op 16 april overleed.
Jamal werd in 1930 geboren in Pittsburgh als Frederick Russell Jones. Hij begon al heel vroeg met piano, met het naspelen van muziek die zijn oom voorspeelde. Daarna leerde hij door de muziek na te spelen die hij op de radio hoorde. Dat kon Ellington zijn maar ook Bach, Mozart net zo goed als Art Tatum - die de jonge Frederick al op zijn 14e een ‘coming great’ had genoemd.
Op zijn 20e had Jamal zijn naam veranderd en een pianotrio samengesteld waarmee hij toerde. Met zijn pianotrio en zijn gevoel voor stilte en harmonie was hij van grote invloed op Miles Davis en Gil Evans. Voor zijn 30e had hij een jazzclub en scoorde hij een hit met zijn bewerking van Poinciana, een liedje geschreven door Nat Simon (muziek) en Buddy Bernier (tekst), die hun inspiratie vonden in een Cubaans liedje.
Mede door Jamals versie groeide het nummer uit tot een standard, opgenomen door Sinatra, Keith Jarrett, Dave Brubeck en McCoy Tyner. De versie van Vulfpeck uit 2020, gespeeld op vocoder is bijzonder:
Het was niet dit nummer maar Dolphin Dance - Jamals bewerking van Herbie Hancocks compositie uit 1966 - dat ik voor het eerst van hem hoorde, bij een radiouitzending van VPRO. Stolen Moments kende ik van The Blues And The Abstract Truth van Oliver Nelson - een van de startpunten voor een collectie die ik las achterin een jazzboek. Freddie Hubbard opent op trompet, Eric Dolphy neemt het over met fluit, gevolgd door Nelson zelf op tenor sax. Het rondje wordt compleet gemaakt door Bill Evans.
Jamals versie hoorde ik pas later, ik denk via Soul Sides. Geen blazers, alleen piano, spaarzaam begeleid door bas en drums:
Deze nummers draaide ik veel, en voor even was dat genoeg. Pas later zocht ik verder en kwam ik uit bij The Awakening, Jamals hitalbum uit 1970, en Ahmad Jamal At The Pershing uit 1958.
Tweedehands vond ik voor bijna niets twee albums in de opruiming: At the Pershing II en Goodbye Mr. Evans - een heruitgave van een eerder album American Classical Music. Twee albums met Jamals interpretatie van standards als Cherokee, All The Things You Are en Bluesette. Zijn pianoklank is altijd swingend, rond, met veel aandacht voor de melodie - je kunt zijn muziek ook draaien bij lieden die wat moeite hebben met jazz.
Op het Mosaic-label van Michael Cuscuna verscheen een fraaie box met het werk dat Jamal voor het Argo-label opnam. Negen cd‘s die je achter elkaar kunt draaien zonder genoeg te krijgen van zijn muziek. Een absolute aanrader. Helaas zijn de, in beperkte oplage verschenen, uitgaves van Mosaic niet verkrijgbaar in Nederland. Tweedehands is af en toe een box te vinden, maar die zijn vanwege de schaarste altijd aan de prijs. Rechtstreeks bestellen of met een bochtje via Amazon kan, maar dan stelt de postbode je soms voor de vervelende verrassing dat er een flink bedrag aan importbelasting moet worden betaald. Via Discogs worden twee exemplaren aangeboden maar die kosten meer dan 350 euro en moeten vanuit Japan of Italië worden verstuurd. Bij Jazz Center in den Haag kocht ik in 2016 een Mosaic-box, maar deze zaak die altijd enkele exemplaren op voorraad had, is helaas ter ziele gegaan.
In 2019 kwam het verrassende nieuws dat Jamal een nieuw album had uitgebracht Ballades. Het was opgenomen in Parijs tijdens het opnameproces van Marseille (2016). Beide albums staan vol met beeldschone pianojazz.
De rap of klankdicht van Abd Al Malik op het titelnummer van Marseille had voor mij niet gehoeven maar zorgt er wel voor dat je even opveert uit je dagdromen.
Op Bandcamp staan twee live albums die de moeite en betrekkelijk lage kosten waard zijn: Emerald City Nights: Live at the Penthouse.
Je bent nog niet uitgeschreven of de volgende dode dient zich alweer aan. Harry Belafonte, maar daar kan ik niet zo veel over schrijven.
