Country en soul

Al Green

Zoals de samenstellers van de Kent-serie Where Country Meets Soul al schreven: de lijn tussen country en soul is nogal dun.

Country is niet mijn favoriete genre. De begeleiding is vaak te vlak - boem-boem-klap met twangy gitaar, de liedjes niet altijd even goed gezongen. De kwaliteit van teksten is vaak juist weer bijzonder, recht het hart treffend. Als een soulzanger en begeleidende band zo’n liedje interpreteert, komt de emotionele lading veel duidelijker naar voren.

Funny How Time Slips Away is een treffend voorbeeld. Willie Nelson schreef dit melancholische lied eind jaren vijftig. Als hij het zingt klinkt berusting. Een achteloos gevoerd gesprek met een scherpe ondertoon. De voorspelling ‘In time, you're gonna pay’ klinkt haast als een bedreiging, maar de zanger is te gelaten om er verder werk van te maken. Het lied is door veel artiesten opgenomen maar Al Green brengt het in zijn versie echt tot leven. Dat heeft hij niet alleen te danken aan zijn geweldige stem, maar vooral aan de band in de Hi-studio van Willie Mitchell. Deze Hi Rhythm-band waarin de broers Hodges de spil waren - organist Charles, bassist Leroy en vooral gitarist Mabon - drijft Green naar grote hoogte. Hier klinkt geen berusting maar rauw verdriet en boosheid. Mabon claimt in de onderhoudende documentaire van Susanna Vapnek dat hij samen met Willie Mitchell de ontdekker is van Al Green. Mabon schrijft en componeert in ieder geval mee aan Greens grootste hits, als Love and Happiness, Here I Am (Come and Take Me) en Take Me To The River.

Het verhaal van Hodges’ ontdekking is bijzonder. Mabon stond bij een tankstation met een gitaar. Producer Willie Mitchell rijdt langs en vraagt hem of hij gitaar speelt en zo ja of hij de volgende dag naar de studio wil komen. Mitchell vertelt dat Mabon daar blootvoets stond, maar dit wordt door Mabon ontkend. Door het liedjesschrijversduo David Porter en Isaac Hayes wordt hij geholpen met zijn eerste stappen als componist. De Hi Records-band is samen met producer Willie Mitchell verantwoordelijk voor een lange serie prachtige soul-albums, met Ann Peebles, O.V. Wright, Syl Johnson en natuurlijk Al Green.

Hi-Rhythm

Tom Moons beschrijving van Al Greens zang is zeer adequaat:

"Thanks to the enormous popularity of tv's American Idol , the ideal of singing has developed into a kind of extreme sport - empty athletic expressions, bombastic shows of brutal long power. Al Green does not sing this way. He's gonna sneak in. He's gonna slide over until he's inches from your ear. He's hardly gonna open his mouth, just enough to give you one of those “Hmmmm baby” lines that go right down to your knees. [...] This works better. This is singing of such subtlety and control it makes anything showy seem incredibly coarse by comparison.”
[uit ’1000 Recordings to hear before you die‘]

Greens cover staat op Call Me uit 1973. Op dit fantastisch goede album zingt hij ook een liedje van Hank Williams, I'm So Lonesome I Could Cry, wat hij en de Hi Rhythm-band net zo onherstelbaar verbetert.

Call Me zal een favoriet album van Dr John zijn geweest, want van beide nummers neemt hij versies op die zijn verschenen op het laatste album dat hij opnam: Things Happen That Way (2022). Mac blijft dichter dan Green bij de country-klassiekers, maar verbetert ze net zo dwingend. Funny How Time Slips Away wordt een walking blues. Ramblin’ Man van Hank Williams krijgt een duistere lading, met kale gitaren. Je ziet de zwerver in de lege straten, dreigend. I'm so lonesome I could Cry en het titelnummer zijn zeer ontroerend. Tekst, zang en begeleiding, alles in evenwicht. En dan bevat het album nog eens drie eigen nummers, en dat alles voor een luttel tientje.

Na haar samenwerking met de Hi Rhythm-band op The Greatest in 2005 nam Cat Power in 2008 met Teenie Hodges een album met covers op, Jukebox. Haar op gender aangepaste versie van het Williams-nummer sluit mooi aan bij de versie van Dr. John.

Country-muziek was in het zuiden van de VS overal te horen op de krachtige radiozenders, wat er toe leidde dat sommige zangers zoals Charley Pride kozen voor country omdat ze daarmee een groter publiek konden bereiken.