Bij het zien van een scene met twee dansende jongens in de film Il Colibri schoot ik vol. Ze dansen wild op London Calling van de Clash, terwijl er zich elders in huis een drama voltrekt.
Ik herinner mij de eerste keer dat ik dit nummer hoorde en de oproep tot actie die er vanuit ging. Springen en hard muziek draaien terwijl de wereld vergaat is immers ook beweging. Ik herkende mijzelf en en schoot vol melancholie naar de tijd dat dit soort opzwepende muziek werd gemaakt.
De beperking van het aantal akkoorden en de regel dat je alles zelf kunt maken, leverde tijdloze muziek op, die in mijn oren nog steeds relevant en opwindend klinkt.
Thuisgekomen zette ik wat van mijn favoriete punk- en postpunknummers achter elkaar. De start is natuurlijk aan de Clash met London Calling. De staccato aangeslagen akkoorden, de bas die als het ware wordt geladen met een loopje, het marsritme, Strummer die oproept om tevoorschijn te komen, briljant. De band mag even later hun strijdkreet Know Your Rights laten klinken, bijna net zo goed. Joe Strummer als drilsergeant die ons voorhoudt dat we onze drie rechten goed moeten kennen.
You have the right not to be killed
In die tijd hield ik meer van Joy Division. Digital, met de dreigende bas en drums, de cirkelende gitaar en natuurlijk de stem van Curtis. Benauwend en toch bevrijdend, met de oproep om niet te verdwijnen. Van No Love Lost heb ik de versie opgenomen van Warsaw - de punky voorganger van JD - energieker en dwingender.
De Buzzcocks brachten in die tijd de ene na de andere flitsende single uit. Ik koos er twee, het cynische And What Do I Get en Ever Fallen in Love over een jongen die verliefd is geworden maar dat beter niet had kunnen doen. Beide liedjes werden geschreven door het duo Pete Shelley en Howard Devoto, die het in zich hadden om de Lennon-McCartney van post-punk te worden maar helaas al snel te veel verschillen zagen om nog samen te werken.
Shelley ging verder met de Buzzcocks, Devoto richtte met gitarist John McGeoch Magazine op. Shot by Both Sides, hun debuutsingle, werd nog geschreven met Shelley, wat denk ik wel is te horen. In Lipstick van Love Bites van de Buzzcocks zit hetzelfde dalende gitaarlijntje.
Damaged Goods is een mooie metafoor die de Gang of Four kozen voor een door liefdesverdriet beschadigd mens, en een lekker scherp liedje. Dat geldt ook voor Non-Alignment Pact van Pere Ubu, waarin David Thomas de liefde afzweert, ongeacht de naam van het meisje.
The Only Ones van Peter Perrett is een eeuwig onderschatte band, hoe vaak dit ook wordt geschreven, maar de albums en singles zijn het geld meer dan waard. Het geestige van de Adverts is dat hun hit One Chord Wonders uit maar liefst zes akkoorden is opgebouwd, en een veel te intelligente tekst heeft.
Robert Smith van The Cure weet dat hij te ver is gegaan. Sorry zeggen heeft geen zin meer. Hij is te onaardig geweest, heeft te veel gezegd. Hij kan er niets meer aan doen, te ver gegaan en nu moet hij op de blaren zitten. Maar huilen? Dat gaat te ver. Hij wil alles doen om haar terug te krijgen maar hij blijft maar lachen om zijn tranen niet te laten zien. Jongens huilen nu eenmaal niet. Verderop nog twee nummers van deze bij nader inzien geweldige band.
Independence Day van Comsat Angels hoor ik altijd als het verhaal van een beklemmende relatie. De zanger snakt naar onafhankelijkheid, al is het maar voor een dag. Maar dit mooie nummer zou ook zomaar over politiek kunnen gaan.
De Dead Kennedys passen niet helemaal bij deze verzameling punk en postpunk. Ze maken een soort opgevoerde rockabilly, met een surfgitaargeluid. Ik vond het toen en nu geestig en wat betreft idioom past hun muziek goed bij de rest. Pretty Vacant van de Sex Pistols mocht natuurlijk niet ontbreken, net een wat beter nummer dan Anarchy in the UK. Alex Chilton hield enorm van rockabilly en wie zijn biografie heeft gelezen weet dat hij wat betreft destructief gedrag niet onder deed voor de punkers. Zijn Bangkok kende ik door een cover van de Nomads, maar Chiltons versie is kaler en minder opgeblazen. De topografische kennis van Alex blijft hilarisch.
De nummers van de Undertones, Superchunk en de Ramones vond ik goed in deze mix passen. De mix eindigt met drie nummers van de Jam, een band die ik later wat meer ben gaan waarderen, zeker deze nummers.
Het slot is aan de Cure, een mooi en wat rustiger einde.
Tot slot: ga niet af op de zeer negatieve recensies van de film. Ook zonder de nummers van de Clash en Patty Smith is het een ontroerend verhaal. Het boek is beter, maar dat is bijna altijd zo.
Luister de mix hier:
Playlist:
- The Clash - London Calling
- Joy Division – Digital
- Warsaw – No Love Lost
- The Clash - Know Your Rights
- The Buzzcocks - What Do I Get
- The Buzzcocks - Ever Fallen in Love
- Magazine - Shot by Both Sides
- Gang of Four - Damaged Goods
- The Only Ones - Another Girl Another Planet
- The Cure - Boys Don't Cry
- Comsat Angels - Independence Day
- The Cure - Jumping Someone Else's Train
- The Adverts - One Chord Wonders
- Pere Ubu - Non-Alignment Pact
- Alex Chilton – Bangkok
- The Undertones - You've Got My Number (Why Don't You Use It)
- The Ramones - I Wanna Be Sedated
- Superchunk - Slack Motherfucker
- The Dead Kennedys - California Über Alles
- The Dead Kennedys - Too Drunk to Fuck
- The Sex Pistols - Pretty Vacant
- The Clash - White Riot
- The Jam - Going Underground
- The Jam - In The City
- The Jam - Down In The Tube Station At Midnight
- The Cure - Fire in Cairo
