Can

Can heb ik pas laat ontdekt. Jammer, want rond mijn 18e zou het mijn favoriete band zijn geweest. Ik kan nu wel horen dat dit zo is, maar kan het niet meer voelen.

Bassist / geluidenman Holger Czukay en drummer Jaki Liebezeit kende ik al van hun samenwerking met Jah Wobble op Full Circle (1982). Op dat album waren het de meer meditatieve stukken die ik eerst oversloeg, maar die mij na veel draaien steeds beter bevielen. Die stukken leken het meest op de muziek van Can.

Met zijn Krautrocksampler hielp Julian Cope mij op weg om het werk van deze band te ontdekken.

Ege Bamyesi (1972)
Het album met Vitamin C en Spoon, twee van de meer afgeronde songs van de band. Het drumwerk op Vitamin C is jazzy en funky. Czukay speelt dansende melodieuze baslijnen daaromheen. Spoon klinkt met ritmebox en de zang van Damo Suzuki als een nummer van Syd Barrett / vroege Pink Floyd.
Monster Movie (1969)
Op de jams Father Cannot Yell en Yoo Doo Right laat Can meteen horen dat het een Velvet Underground-drive met een stuwende ritmesectie in huis heeft. Liebezeit en Czukay zijn een niet te stoppen motor. Het orgel van Irmin Schmidt, de freaky gitaar van Michael Karoli en de bezeten maar ook dromerige vocalen van Malcolm Mooney passen perfect op deze funky ondergrond. Het fraaie Mary, Mary So Contrary zou een klassiek nummer moeten zijn, zeker door de lange gitaarsolo van Karoli.
Tago Mago (1971)
Bijna net zo goed als Ege Bamyesi. Mushroom, Oh Yeah en Halleluhwah zijn must hears voor elke muziekliefhebber. Psychelische trance-punk-funk om maar eens een poging te doen het Can-geluid te omschrijven.

Delay (1968), Soundtracks (1970) en de verschillende live-albums zijn ook aanraders, maar niet beter dan bovenstaande drie.

Can kun je opzetten om een feest te beëindigen maar ook om er een op gang te brengen. Je kunt je er wild aan ergeren maar ook net zo gemakkelijk door laten meeslepen.

Can