René van Kaam vroeg voor Platenblad #286 om de drie beste albums van PJ Harvey, de band van Polly Jean Harvey, maar ik geloof dat het blad geen onderscheid maakte tussen albums van de band en solo-albums.
Bij PJ Harvey weet je wat je krijgt. Kaal drumwerk, weinig bas, harde gitaarriffs en een kirrende, gekweld zingende zangeres. Een enkel nummer op een mixtape - You Said Something - viel goed bij mij, maar een heel album was vaak te veel. Tot ik op een katerige ochtend bij een vriend in de keuken zat en hij steeds weer Horses in My Dreams opzette. Het nummer werd bij iedere draaibeurt beter. Stories From the City, Stories From the Sea, het bijbehorende album werd een favoriet van mij, ook op nuchtere ochtenden. Nummers 2 en 3 in mijn top draai ik nog wel eens, maar meer niet van deze band / zangeres.
-
Stories From the City, Stories From the Sea (2000)
-
Let England Shake (2011)
Dit album luisterde ik na een lovende recensie in Mojo of Uncut. Ik viel voor de directe teksten, vol woede en passie, maar de muzikale arrangementen maken dit album nog steeds zeer draaibaar. This Glorious Land start met oorlogsdrums en een militaire toeter, waarna even later de gitaar de rinkelende melodie speelt. De zangeres stelt de vraag wat Engeland en de VS oogsten als het land is doorploegd met tanks en marcherende voeten.
- Dry (1992)
Een album vol ruwe rocksongs, met snel strumwerk en dansende baslijnen. Sheela-Na-Gig hoorde ik op een mixtape, en ook hier valt de autonome stem op. Ze biedt zich aan, wijst op haar heupen en lippen, maar laat de man meteen vertrekken als hij er niet om geeft - met een verwijzing naar een lied uit South Pacific.Just like the first time, said he didn't care
Gonna wash that man right out of my hair