Met nogal wat vertraging presenteer ik hier mijn top albums verschenen in 2024. Afgelopen jaar was net als 2023 een jaar waarin mijn gewoonlijke favorieten als Guided by Voices of de Decemberists afvielen. Veel rustige albums, zelfs de jams zijn kalm. Geen stomende disco. Wel veel dampende jazz en bezwerende klanken. Alsof er iets moest worden gerustgesteld. Wat ook opvalt is dat bijna alle albumhoesjes donker van stemming zijn, zal wel een teken des tijds zijn.

1. Kim Deal - Nobody Loves You More
   

   Het eerste soloalbum van de bassiste van de Pixies is meteen een voltreffer. Elf nummers die in stemming meanderen van lieflijke melancholie naar verzet en pret. Het titelnummer is een ware krachttoer. Gevoelig, maar net haalbaar gezongen door Deal, met een fraai arrangement van strijkers en blazers. Dit debuutalbum was enige tijd in de maak, maar dat hoor je er niet aan af. Haar Breeders-maatjes verrichten hand- en spandiensten, net als leden van The Greenhornes en The Savages.

2. The Hard Quartet - The Hard Quartet
   

   Een supergroep met Stephen Malkmus, Matt Sweeney, Emmett Kelly en Jim White. Het belooft veel goeds maar ook te veel gefreak en haastig opgenomen ideetjes. Allemaal waar, maar het resultaat is eenvoudig heel goed, met puntig gitaren, wiegende basloopjes en effectief drumwerk.

3. Ulysses Owens Jr. and Generation Y - A New Beat
   

   Owens is docent aan de befaamde Julliard School. Het door hem geleide ensemble bestaat uit jonge talentvolle muzikanten die hij in de traditie van Art Blakey alle gelegenheid geeft om hun brille te tonen en zich verder te ontwikkelen. Het live opgenomen A New Beat laat horen hoe funky ze spelen. Pianist Luther S. Allison en altsaxofonist Erena Terakubo vallen vooral op. Owens is ook leraar op de Drumeo en Musora-platforms, waar ze hem en zijn band zonder voorbereiding een cover laten spelen van Nirvana’s Heart Shaped Box.

4. Gillian Welch – Woodland
   

   Samen met haar vaste compagnon Dave Rawlings staat Welch garant voor prachtige muziek. Hun nieuwe album is genoemd naar hun studio in Nashville, die in 2020 werd getroffen door een tornado. Het duo speelt als gewoonlijk fraai gitaar, met stemmen die in elkaar vlechten. De begeleiding is vaak niet meer dan bas en drums, aangevuld met een ijle pedal steel gitaarlijn. Verplichte kost voor alle singer-songwriters die zich aan het americana-genre willen wagen.

5. Pernice Brothers - When Will You Believe
   

   Joe Pernice schrijft en zingt al meer dan 25 jaar prachtige liedjes. Op zijn laatste album verwerkt hij de dood van drie goede vrienden, waaronder David Berman van de Silver Jews en Gary Stewart van Rhino Records. Ontroerend maar ook licht, mooi gespeeld en gezongen. December in her Eyes zou een standaard voor elke kampvuurgitarist moeten zijn.

6. Mystery Lights – Purgatory
   

   De Mystery Lights hebben niet alleen een naam die goed past bij een vergeten garagepunkbandje, maar ook de juiste snotterige zangstem en dreinerig orgel. Met een huppelende bas, shuffle drums en gitaren vol distortion en reverb, levert dat een album op dat van begin tot eind boeit.

7. Jessica Pratt - Here in the Pitch
   

   Een must voor liefhebbers van kamerpop. Carpenters, Beach Boys, Kings of Convenience, bossa nova. Pratts stem is mijmerend alsof ze van afstand kijkt naar spelende kinderen of achter het raam naar de regen op het landschap of op het strand naar de ondergaande zon. Weemoed op troostende wijze verpakt.

8. Jaubi - A Sound Heart
   

   Een Pakistaanse groep die bekendheid kreeg door een cover op te nemen van een nummer van J Dilla (Time). Op A Sound Heart klinkt een bezwerende combinatie van wereldmuziek en jazz.

9. Wild Pink - Dulling the Horns
   

   Fuzz-gitaar overstuurd, lastig verstaanbare vocalen, jams, niets mis met dit nieuwe album van John Ross’ band Wild Pink. Heel anders dan Ilysm uit 2022, maar niet minder goed. De hardere sound deed mij denken aan de Wipers, of aan een punkband die besluit om wat Tom Petty- of Springsteen-songs te coveren. Op het album spelen J Mascis van Dinosaur Jr en Julien Baker van Boygenius mee.

10. Cindy Lee - Diamond Jubilee
    

    Achter de naam verschuilt zich Patrick Flegel die op veel instrumenten uit de voeten kan. Het titelnummer klinkt als Afrikaanse blues gemengd met triphop. Glitz, het tweede nummer zou een T. Rex-cover kunnen zijn. Baby Blue is een van de acht min of meer gelijknamige nummers in mijn verzameling, en doet weinig onder voor de andere zeven. Pitchfork noemt het album de beste radiozender die je ooit hebt beluisterd, wat een heel mooi en treffend beeld is. Het gitaarwerk van Flegel houdt de boel bij elkaar.

Afvallers

• Amanda Whiting - The Liminality of Her
  De Engelse harpiste brengt op haar album de wereld van jazz, wereldmuziek en pop dichter bij elkaar. De sfeer op deze tracks is vaak relaxed, spiritueel, maar in No Turning Back krijgt de dans de overhand en laat Whiting horen dat de harp een funky instrument kan zijn.

• Peter Perrett - The Cleansing
  Perrett, voorheen front man van de Only Ones en sindsdien een solo-pad volgend met veel dalen en af en toe een top, zingt met een stem die zo desolaat klinkt dat al zijn wensen en beloftes onhaalbaar lijken. Dit laatste album is een van zijn betere, met sterke liedjes als Survival Mode, Disinfectant, het bruut eerlijke Crystal Clear en I Wanna Go With Dignity over een naderende dood bewijst hij dat zijn creativiteit nog springlevend is. Het geluid is wat diverser dan op zijn vorige albums. Alle ruimte voor gitaren maar hier en daar wat elektronica.

• Memorials - Memorial Waterslides
  Het is niet moeilijk om in mijn top te worden opgenomen. Een scheurorgel, Stereolab-vocalen, jaren 70 paranoiathrillersoundtracks, stuwende bas en drums. Voortrazende liedjes, waarbij zelfs een sax niet detoneert, zeker in combinatie met een overstuurde gitaar. De geluidsexperimenten zijn wat freaky, maar duren niet al te lang.

• Bill Ryder-Jones - Iechyd Da
  Ryder Jones’ vijfde soloalbum staat weer vol met melancholieke liedjes. Op dit album zijn de arrangementen rijker dan op eerder werk, waardoor zijn teksten over verlies en vertwijfeling meer diepgang krijgen.

• Caribou – Honey
  Aan het einde van het jaar moet er ook worden gedanst. Dat kan heel goed bij Honey van Caribou. In vergelijking met Jlin (Akoma) of E.R.P. (Faded Caprice) weet Dan Snaith wel wat funk is. Het album bevat samples van hits van Marrs en René & Angela. Licht en vrolijk.

• Sticky Wicked – Nightfall
  Een album dat klinkt alsof iedereen nog luistert naar George Duke, Weather Report en Return to Forever.

• Beak> - >>>>
  De band van Geoff Barrow van Portishead. Fijne, langgerekte jams, fluisterzang, gevonden geluiden. Krautrock, science-fiction. Geen top, toch leuk.

Overlap

Geen overlap met Philips top 10 dit jaar. Wel had hij Memorials en Wild Pink bij zijn afvallers, dat telt ook.