Bij McDonald merk ik steevast op dat deze zanger met zijn stem alles vol soul zou kunnen zingen; telefoonboek, stripboek, moderne Nederlandse literatuur. Vandaag kwam ik erachter dat dit niet zo is. In een oude Uncut uit 2018 las ik dat hij in 2003 en 2004 twee albums met Motown-covers had opgenomen, en die moest ik even luisteren.
Meteen maar een waarschuwing: doe mij niet na en begin er niet aan als je het geluid van de Doobie Brothers- en Steely Dan-zanger waardeert. Op deze Motown-albums lijkt hij voortdurend in ademnood te verkeren.
Aan de keuze van nummers ligt het niet, in de Motown-catalogus is het niet moeilijk om goede nummers te vinden. Het is de uitvoering; zijn altijd al wat hese stem gaat ten onder in de spierballenrock van zijn band. Van soul is geen sprake. Het is alsof je naar een deelnemer van de Voice of een Jools Holland-programma luistert. Zijn gehoor kan gezien zijn leeftijd wat achteruit zijn gegaan, maar producer Simon Climie had hem moeten beschermen - hoewel, wie wel eens de muziek van het duo Climie Fischer heeft moeten ondergaan zal het gortdroge, synthetische geluid bekend voorkomen.
Dat het veel beter kan, bewijst zijn samenwerking met Grizzly Bear. Op een versie van While You Wait For The Others geeft zijn stem het toch al geweldige nummer nog meer diepte en gewicht.