Een van de mooiste nummers van Ellington - bij de Duke zou je eerder van composities moeten spreken, omdat het allemaal niet zo toevallig lijkt - is Blue Light uit 1938. David Schiff schreef er in The Ellington Century een heel hoofdstuk over.

'The most neglected and least known of Ellington's masterpieces'

schrijft Schiff (citerend uit The Swing Era van Gunther Schuller, ook hij wijdt een paar pagina's aan dit nummer).

Als de laatste noten van de piano wegsterven, vermoed je - verlang je - een vervolg. Het thema zou best nog een keer kunnen worden herhaald. Is er niet een andere solist die even naar voren wil komen?

Maar nee, we moeten het er mee doen.

Op de Mosaic Box set Duke Ellington: The 1936-1940 Variety Vocalion and Okeh Small Group Sessions staan twee versies. Beide even kort: 2:37. "Niets meer aan doen, prachtig", moet Duke hebben gedacht.