In 1986 namen we nog programma's van de tv op. Dat deden we op een videorecorder, van een model dat ze VHS noemen. De VPRO zond in dat jaar een documentaire uit over The Stooges. Ik keek ernaar maar nam het ook op. Na een minuut of 13 volgend op wat rommelige beelden van een live optreden van de band, zien we Iggy Pop ergens op een dak, tegen een achtergrond van een Amerikaanse stad. De interviewer drukt op de knop van zijn cassetterecorder. De eerste maten van No Fun klinken. Iggy knikt met de beat mee, en lacht wat.

Een prachtige scene.

Toen de videoband twee weken later door mijn broertje werd gewist om een aflevering van Family Ties op te nemen, was ik laaiend. Ik voelde een groot onrecht maar vooral een groot verdriet. Niet meer even snel kijken naar Iggy's grijns of naar Ron Asheton riffend in de garage naast zijn woning. Ten onrechte natuurlijk. Mijn geheugen had juist deze twee fragmenten onverbiddelijk opgeborgen in het dossier 'klassiek - niet vergeten!', een dossier dat ik op ieder moment even open kon slaan.

Toch begon ik in de loop der jaren te twijfelen aan de betrouwbaarheid van dit archief. Had ik de scenes niet mooier gemaakt dan ze waren? In het Beeld & Geluid museum in Hilversum kon ik de beelden niet terugvinden. Ook op internet zocht ik enkele keren tevergeefs. Tot ik het vandaag weer eens probeerde.

Lust for life - Iggy Pop documentary 1987 from bram van splunteren.

Pop begint op 13:41 te knikken op de maat van No Fun, Ron Asheton pakt iets eerder zijn gitaar op (8:52).

Niets mis met dat brein van mij.