In 2004 publiceerde een man - afgaand op de muziek zou het me werkelijk verbazen als het een vrouw was - iedere maand een mp3-bestand. Soms 12 of 14, meestal 13 liedjes van bands die ik op een enkele na niet kende. Mike, Joe? Wiencis selecteerde steeds bandjes die je in een betere wereld zou hebben gehoord maar waarvan nu pas de eerste noten tot je kwamen. Van die muzikanten steeds het nummer waar je niet zonder zou moeten leven.

Hij hield het vol tot november, ten minste dat was de laatste maand waarin hij een bestand aanbood. De website toonde naast de downloadlink nooit veel meer dan een afbeelding met een quizkandidaat die een bordje ‘Bored’ omhoog houdt. Een paar regels dat er niet veel te zien was op deze plek en iedere maand een droge opsomming van de gekozen nummers. Na november publiceerde hij alleen nog een link waarmee je mee kon luisteren naar de muziek die hij tijdens het werk speelde. Dat is me nooit gelukt, ik weet niet of de beloofde stream de moeite waard was maar ik geloof het graag.

Comet Gain

Comet Gain is de eerste onmisbare band die zonder Wiencis volstrekt aan me voorbij zou zijn gegaan. Mike/Joe selecteerde ‘Record Collection’, een nummer vol rammelgitaren, irritatie en zinnetjes als:

Never wanna hear the Beach Boys mentioned again
Bob Dylan’s a zero [iets onverstaanbaars…]
No spiked guitar and Eno-produced shit
No 1977 street punk anthems anymore

I don’t wanna hear your record collection in my brain anymore
Rock n roll’s a cancer in my lungs
Will you love me tomorrow?
Will you love me today?

De band geeft aanleiding tot het schrijven van lange posts over toevallige ontdekkingen en onmisbaar vinyl en brengt nog steeds cd’s uit. Broken Record Prayers hoor ik graag, even doorzetten maar daarna onvergetelijk: “He’s a rebel, he’s a guru, and he’s a beatnik” (een cover van Beatnik van The Clean, waar we het een andere keer over zullen hebben). Naar de nieuwe cd en de voorganger Howl of the Lonely Crowd moet ik nog luisteren. Zonder Wiencis vergeet je dat.