Joseph Kerman, de man die alles wist over Beethovens strijkkwartetten, opent zijn artikel in The Beethoven Quartet Companion (1994) zo:

Most of us have known about Beethoven's "three periods" for about as long as we have known Für Elise and the Minuet in G.

Heerlijk om een stuk zo te beginnen: de 'ik heb iets gemist'-gedachte houdt je meteen bij de les.

Je kunt er anders op reageren ('Nou nee' en je slaat het boek dicht) maar voor mij is het een heerlijke openingszin. De streber die je bent wil bij die 'most of us' horen, terwijl je weet dat vrijwel alles aan je voorbij is gegaan. Hard werken, goed opletten, je haalt het wel weer in, moedig je jezelf aan.

In het vervolg van zijn artikel Beethoven Quartet Audiences: Actual, Potential, Ideal breekt Kerman het beeld van de drie levensfases van de componist in stukken. Hij verruilt het voor een andere ontwikkeling, die van de componist die in toenemende mate voor zichzelf als luisteraar schrijft.

De laatste zin van Kerman - die april dit jaar overleed - is ook fraai:

The music is sounding only for the composer and for one other auditor, an awestruck eavesdropper: you.