Over violiste Hilary Hahn wordt vooral in superlatieven geschreven. Terecht wat mij betreft, want ze is een elegante verschijning die prachtige muziek maakt. Ik zag haar in 2011 in het Concertgebouw waar ze een werk van modern componist Jennifer Higdon speelde. Na de pauze volgde de Glagolitische mis van Janáček, wat nu niet meteen aanleiding geeft om de trein in te springen.
Ik was blij dat ik het wel had gedaan. Niet alleen was Higdons vioolconcert een interessant stuk, maar Hilary's spel bracht met mij meer aanwezigen in vervoering. De juiste aandacht voor ruimte en tijd om het wat onduidelijk te zeggen. Na het enthousiaste applaus (in zo'n zaal kan de lof na afloop wel eens plichtmatig klinken en is hoorbaar dat het publiek verlangt naar het moment dat solist en/of dirigent definitief de trap op loopt maar dat was nu niet het geval), speelde ze twee toegiften. Bach en nog iets, dacht ik.
Naast de kwaliteit van het programma onder leiding van Jaap van Zweden zou haar professionele maar toch authentieke optreden voldoende reden zijn om naar Amsterdam te gaan. Bij Hahn is er nog iets aan de hand, iets dat maakt dat je haar persoonlijk zou willen spreken. En dat kan ook, na afloop biedt ze haar fans de gelegenheid haar aan te spreken en een cd te laten signeren. Vrij standaard in pop maar niet iets wat je vaak ziet op een zaterdagmiddag.
Voor mij is dit alles nog niet de reden waarom ik haar een interessante muzikant vind.
De toegiften die vaak na concerten speelde behoorden tot het bekende repertoire dat ze zo uit haar mouw leek te schudden - in Amsterdam was dat niet anders. Fraaie stukken, enthousiast publiek. Niets mis mee, maar ze wilde verder dan het gemak van het bekende. Een jaar of twaalf geleden was ze begonnen met het vragen aan moderne componisten om een toegift voor haar te schrijven. 26 waren op die uitdaging ingegaan. Via een wedstrijd koos ze uit 409 inzendingen het 27e stuk - van Jeff Myers.
Het bijzondere project was voor haar aanleiding om nieuwe stukken te spelen die haar op het frêle lijf zijn geschreven, voor de componisten de gelegenheid om bekendheid te krijgen. Achteraf is de luisteraar misschien de meest gelukkige. Het album In 27 Pieces:The Hilary Hahn Encores is een rijke staalkaart van hedendaags gecomponeerde muziek geworden. Muziek die je niet zo snel zult horen maar die dwingt te luisteren, te luisteren en nog eens te luisteren. Favorieten zijn voor mij Farewell van David del Tredici:
en Bifū van Somei Satoh:
Maar dat kan een volgende keer zomaar anders zijn.
Ook via sociale media vraagt ze aandacht voor het werk van anderen. Vaak zijn deze fora treurige plekken voor de glorificatie van het ik, maar bij Hilary valt het mee. Het publiceren van fragmenten uit haar reisdagboek is niet zo opzienbarend, maar op haar Youtube-kanaal zet ze een stap voorbij zichzelf. Daar geeft ze vooral aandacht aan andere muzikanten - onder Hilary's Interviews. Kijk bijvoorbeeld naar het fijne interview dat ze deed met Ira Gitlis. Je zou willen dat je daar ergens in de hoek van dat café had gezeten.
Eigenlijk is er maar een punt van kritiek: waarom speelt ze niet wat vaker in Nederland?
