John Martyn is al een jaar of vijf dood. Zo lang al missen we de troost van zijn stem en gitaarspel. Als er maar tijd is voor een klein uurtje is Solid Air het eerste album dat u moet luisteren.
In de VS zeggen ze bij vrijwel elke beroemdheid dat het een most underrated type is. Bij Martyn zou die typering terecht zijn, helaas.
Ik bedoel, Eric Clapton heeft een fijne stem en kan een gitaar geheel aan zijn wil onderwerpen, maar zal flink jaloers zijn op een van de liedjes op Martyns albums. Nu zal Clapton dit meteen beamen; altijd een van de eersten om te zeggen dat zijn werk niets voorstelt (waarmee hij zich en ons flink tekort doet). Het kan of zal een pose zijn, maar het niet doen zou wellicht het onuitstaanbare betekenen.
Martyns muziek is door veel, heel veel muzikanten aangeprezen. Het maakt geen fluit uit, zijn liedjes zullen langzaam in de vergetelheid wegzinken. I'd Rather Be the Devil maar he'll Go Down Easy.
Ik was eens te gast bij een etentje, waarbij de gastvrouw opmerkte dat ik niet moest oordelen over haar smaak afgaand op de albums die ze in haar dressoirkast had verzameld. Daar stond ook muziek bij van artiesten die ik niet graag zou draaien, maar Martyns prachtige Grace & Danger stond er. Dat moet toch voldoende zijn.
In de Utrechtse muziekbibliotheek had ik de lp voor het eerst in handen. Ik bladerde onder M, op zoek naar Magazine of Martha and the Muffins maar stopte bij Martyn. De vormgeving van de hoes was voldoende om het album te lenen - à raison van ƒ 1,00 als ik me niet vergis. Met We Free Kings van Roland Kirk een van de meest waardevolle bestedingen die ik ooit deed voor dit luttele bedrag.