In de nieuwsbrief van Caught by the River las ik dat Nick Talbot is overleden. Talbot (1977-2014) maakte alleen of met anderen muziek onder de naam Gravenhurst. Vaak verstild, soms wat luidruchtiger, maar altijd mooie liedjes.
Het was natuurlijk M. Gillet die mij er op wees. Op #6 van zijn compilatieserie was The High Seas een van de liedjes. Hij schreef er dit over:
‘Nick Drake!!’, roepen de cynici bij het horen van de zoetgevooisde klanken van Gravenhurst. ‘SSSTT!!!’, doen wij, de meer romantisch ingestelde zielen, op onze beurt en genieten van dit bloedmooie nummer afkomstig van Internal Travels, het debuutalbum van deze band uit Bristol.
Herhalende patronen, fingerpicking gitaar, stem niet helemaal op voorgrond, dalende baslijntjes. Genoeg variatie om steeds weer opnieuw op te zetten. Muziek die je dwingt even te kijken wie het speelt.
Dat Nick Drake wordt genoemd is niet vreemd. In Song for Luke, een akoestisch liedje opgedragen aan de overleden bassist van een eerdere band van Talbot, is die invloed goed te horen:
Nu eens wat liever dan weer harder, de kwaliteit van de albums die Gravenhurst uitbracht is constant. De meest complete albums zijn The Western Lands (2007) en The Ghost In Daylight (2012). Maar ook Flashlight Seasons (2003), Black Holes In The Sand (2004), Fires in Distant Buildings (2005) en het dit jaar uitgebrachte opruimalbum Offerings kunnen zonder aarzelen worden aangeschaft.
In het korte, fraaie filmpje dat platenlabel Warp uitbracht om de heruitgave van zijn eerste albums onder de aandacht te brengen, zegt Talbot aan epilepsie te lijden. Een onderwerp waar hij eerder over zong:
Gravenhurst - Hopechapell Hill
Muzikanten met deze aandoening, het zijn er te veel. Er zal wel een verband zijn, maar vrolijk word je er niet van. De zanger waaraan ik het eerst denk is Ian Curtis. In een interview met The Quietus beschrijft Talbot de kwaliteit van Curtis' teksten:
When I first saw them on TV doing the live performance of ‘Shadowplay’, I looked at the lyrics and thought “I can’t say what this is about, but it’s so potent. It’s got more images and ideas in it than most songwriters manage in a lifetime.” And I’m not exaggerating there, he was exceptionally good. When asked about it, he just said that they were open to interpretation, and didn’t say what they were about. That’s really satisfying.
Trust van The Western Lands zou over de zanger van Joy Division kunnen gaan:
I had no idea
we were dancing on someone's remains
given he is marked like me
would I see him in a crowd?
given his lines
resembled mine
would I catch his eye?
2 slag, 0 wijd
Op diezelfde #6 zette Gillet ook doodleuk Why I Try To Look So Bad van Comet Gain. Heaven is the closest thing to hell, dat u het weet.
