De kans is groot dat u nog nooit heeft gehoord van The Bellrays. In een poging om de eerste mp3voor12-cd van Joris Gillet te reconstrueren, kwam ik de band tegen.
Over het debuutalbum uit 1998 schreef hij het volgende:
Oh yeah, baby. De Bellrays komen uit Riverside, California en klinken alsof de Queens Of The Stone Age Tina Turner staan te begeleiden: moddervette garagesoulpunk. Alleen al van dat basloopje in het intro kom je gegarandeerd een paar kilo’s aan. ‘Blues For Godzilla’ is afkomstig van hun in 1998 verschenen debuutalbum Let It Blast.
The BellRays - Blues For Godzilla
Spot on, zoals bij alles wat M. Gillet opmerkt.
Let It Blast is live opgenomen in de piepkleine oefenruimte van de band, en zo klinkt het. Lisa Kekaula staat pal voor je neus te zingen als een rockende Aretha Franklin of een soulvolle Janis Joplin. Voortgestuwd door Stooges-achtige gitaar- en baswerk van Bob Vennum en Tony Fate zweept ze haar vocalen je oor in. Drummer Ray Chin ‘animalt’ de boel voort. Je weet het zeker: dit is het optreden is dat je niet had willen missen. Dit is de band die volle zalen zal trekken, die in betere wereld hoog in alle ellendige jaarlijstjes zal staan. Flutbands verdrijvend naar de diepe slaap van welverdiende vergetelheid.
Het mocht niet zo zijn, maar het kan nog! De tijd is er beslist rijp voor, met al die jodelende hipsters kan de wereld wel wat gospelrockgaragepunksoul gebruiken.
Punt is dat de BellRays niet met een nummer overtuigen. Een paar nummers zijn nodig om vast te blijven haken. Ik weet dat uw tijd kostbaar is, maar allez, gun het Lisa & Bob. Bij een optreden lopen we meestal ook niet na 30 seconden de zaal weer uit.
Laten we beginnen met het fraaie ‘It Only Takes A Little Time’ van BellRays-spinoff Lisa & the Lips waarin Lisa beschrijft dat het niet lang hoeft te duren om van gedachten te veranderen:
It only takes a little time
to have a doubt
and change your mind
Dat loopt natuurlijk niet goed af, het type die ze bezingt laat zijn deur dicht, probeert het niet wat harder en laat Lisa doodleuk staan. Grootmoedig als ze is, in ‘Blue Against The Sky’ zegt ze het niet meer te pikken:
Oh no not again
The BellRays - Blue Against The Sky
Deze twee nummers tonen de band niet in hun volle scheurglorie. Meestal klinken ze wat steviger, zoals in het slepende Infection:
En zo kom je nog eens ergens. Via de Tumblr van de band ontdekte ik dichter-zanger-danser Allonymous. Funky!
