De liedjes zitten zo diep in mij dat elk ongewenst nummer in mijn hoofd ermee kan worden uitgezet. Bij het overhoren van Engelse woordjes dringt het gehele oeuvre zich ongevraagd op. Het zien van de zon die doorbreekt, de regen die ongenadig op je neerdaalt, een weg die zich voor je uitstrekt, meer is niet nodig.

Het achteloze muzikale komt van Paul, zelfs in zijn meest waardeloze liedje zit vaak nog iets interessants. George is er voor het spirituele, Ringo voor de grap.

Lennon is er voor alle tegenstellingen. De scherpte met het slappe, de wijze blik van de ziener maar ook het kortzichtige van de egoïstische puber. Niet mijn favoriete Beatle, wel de interessantste, de meest ondoorgrondelijke. Van zijn solocarrière is er maar weinig dat ik zou willen bewaren, toch zal ik niet snel iets weggooien.

Dat tegenstrijdige komt heel goed naar voren in de opnames die student Maurice Hindle in 1968 maakte van een interview met Lennon. Voor een fanblaadje kreeg hij zomaar de mogelijkheid om samen met twee medestudenten een paar uur op bezoek te zijn bij John en Yoko in Surrey.

De tapes werden een paar jaar geleden gekocht en geopenbaard door de Hard Rock horeca-keten. Het oeverloze geouweneel van Lennon over politiek, drugs, meditatie, muziek en het leven zelf is fascinerend, dodelijk vermoeiend maar ook eerlijk:

You’re compromising by not smashing everything you don't like when you feel like smashing it. The compromise is within yourself, you know. We’re all good and bad. You’ve got to compromise one thing or the other to just take a step forward. You’ve got to compromise whether you’re going to fall over when you walk up a set of stairs or anything, really. It’s the degree of how much you compromise.

Wie het interview wil nalezen, kan hier en daar terecht. Lees ook de herinnering van Hindle aan het interview.