Supergrass is een band waarvoor ik drie keer naar de balie van een platenzaak ben gelopen om te vragen van wie het liedje was. Het is zo’n band die je even laat opveren als de muziek voorbijkomt op een mixtape, maar die je daarna om voor mij onduidelijke redenen weer vergeet.
Net hoorde ik ‘Lose It’ en liep ik in gedachten al naar een van de stoffige jongens in de buurt van de kassa.
Don’t lose it, don’t lose it
I won’t come home
‘Cause you never hold my hand
Don’t lose it, no don’t lose it
I won’t come home
‘Cause you never hold my hand
Won’t you say my name?
Sterke riffs, stuwende beat, een regel die je mee kunt blèren, fijne koortjes, een soort turbo-stand (op 0:48), allemaal erg aanstekelijk. Vroege Who, Kinks, Small Faces, op en top Brits. Net op tijd dacht ik: “O ja, Supergrass!”
‘Lose It’ is van hun debuutalbum uit 1995, met de afgrijselijke titel I Should Coco. Een album vol sterke nummers en jeugdige opschepperij, dat werd gevolgd door nog vijf vergelijkbare albums. Koop geen van deze, maar alleen de verzamelaar Supergrass is 10.
Supergrass is zoals Stephen Thomas Erlewine van Allmusic schrijft ‘a bloody brilliant pop band’, en dat is het. Het probleem is alleen dat je weer zo snel moet vragen wie dat liedje ook al weer speelt.
