Er zijn maar weinig momenten dat je ongeremd de lijn van je gedachten kunt volgen. ’s Ochtends heel vroeg, je draait 20.000 nummers in willekeurige volgorde. Een kop koffie, een boterham met iets. Het gaat niet om dat vrij absurde aantal - zoveel liedjes achter elkaar krijgt een mens niet beluisterd - maar om het toeval.
Websites zijn er vol geschreven over de onmogelijkheid van software om iets toevallig te doen, toch komt er soms na zo’n klik op shuffle opeens iets voorbij dat je uit je gepeins haalt.
Een mellotron-achtige orgeltje, gestrumde gitaarakkoorden, gesynthetiseerde strijkers, een slepend vierkwartsmaat, een ijle stem:
Did you love this world?
And this world not love you
Ik ken twee versies van ‘He’s Simple, He’s Dumb, He’s the Pilot’, een uit de studio op The Sophtware Slump (2000) en een live op de bonus die werd meegeleverd met een luxe uitgave van Sumday (2003). De laatste - afkomstig uit de Black Sessions opgenomen in Parijs - is de mooiste. De stem van de zanger die de regel hierboven eindeloos herhaalt, de instrumenten die vrij los van elkaar lijken te staan. Het toevallige dat zo fraai in elkaar valt.
He’s Simple, He’s Dumb, He’s the Pilot
Jason Lytle, zanger-componist en leider van de band die dit moois speelde, vertelde in een interview over het maken van dit album dat het bij dit nummer niet eenvoudig was om de drie delen bij elkaar te voegen.
It was definitely a struggle to get all the three parts to actually sound like they were intended to live together
Dit is nog wel hoorbaar, maar stoort geen moment. Het voelt als een suite zoals een jazz of klassiek componist die zou maken.
De tekst lijkt te zijn geschreven voor depressieve piloten die hun lading meenemen in hun doodsverlangen.
Adrift again 2000 man
You lost your maps, you lost the plans
Did you hear them yell, “Land, damn it, land?”
You say, you can’t
Well I hope you can, I hope you can
Op zijn steeds herhaalde vraag verwacht de zanger geen antwoord meer. Veel maakt het niet meer uit. De vraag is een vaststelling geworden.
Are you givin’ in 2000 man?
(Did you love this world?)
George van het helaas al heel lang verdwenen blog Baviaan was degene die me op het bestaan van Grandaddy wees; eerlijk is eerlijk. Hij maakte van ‘Now It’s On’ - van Sumday - de opener van zijn Verzamelzut-compilatie. Het kwam op het juiste moment om mijn geloof in popmuziek te herstellen.