Popmuziek heeft het wonderlijke vermogen om in een paar minuten een gevoel voor een heel leven op te roepen. Een paar zinnen die aanzetten tot een radicale omwenteling. Onontkoombaar. Waar de librettist van Arabella van Strauss drie uur lang schrijft, schrijft en schrijft, legt Seymour Gottlieb voor Leslie Gore’s It’s My Party and I Cry If I Want To in 2:19 uit dat de ring aan de verkeerde vinger zit.
In Here beschrijft Alessia Cara het vrij universele gevoel dat je overvalt als je ergens bent waar je niet wilt zijn. Wie wel eens last heeft van invallende somberte, zal het meteen herkennen. Puur ongemak & onbehagen.
Truly, I ain’t got no business here
But since my friends are here
I just came to kick it but really
I would rather be at home all by myself not in this room
Ze verontschuldigt zich voor haar desinteresse, dat ze afwezig is en niet luistert. Een jongen ergens in de hoek van de kamer lalt iets tegen haar aan, maar dat kan ze nauwelijks verstaan. Ze wil niet dansen met degene die haar vraagt, naar de muziek luistert ze niet en ze heeft geen vriendje nodig.
With this boy who’s hollering I can hardly hear
Over this music I don’t listen to and I don't wanna get with you
So tell my friends that I’ll be over here
Maar tegen wie heeft ze het nu? Ook met ons wil ze niet zijn, maar wel moeten iets tegen haar people zeggen. Ook kan ze niet wachten tot we er vandoor kunnen gaan. Dat is wat verwarrend. Duidelijk is dat ze liever met haar vrienden praat over muziek met een boodschap. Niet vreemd als de jongen naast haar zijn drank niet meer binnen houdt.
Uren later is ze er nog steeds, nu in de keuken waar ze eerder niet wilde zijn, vanwege dat roddelende meisje. Een laatste opmerking van dat wicht is voldoende. Het spijt haar maar genoeg is genoeg, ze zet haar muts over haar oren, installeert zich bij, voor of naast de televisie en zwijgt.
And I’m standing by the TV with my beanie low
Yo I’ll be over here
Haar toch wat treurig stemmend relaas raakte me, maar toen had de muziek me al bij de kladden. Pas later wist ik waarom. Cara en haar geluidsman Sebastian Kole gebruiken een sample uit Ike’s Rap II – er zijn iets van VIII raps van Ike maar dit is de beste – van Isaac Hayes.
Van Hayes is ook de bariton die berustend zegt ‘I guess right now you’ve got the last laugh’. De sample met het dalende baslijntje en klimmende strijkers – een truc die we net iets geraffineerder terugvinden in Sibelius’ 7e symfonie – werd ook gebruikt door Portishead in Glory Box:
en Tricky in Hell Is Round the Corner:
