Omcirkeld verloor deze week een trouwe abonnee. Een gevoelige klap, veel lezers heeft de lijst niet en er staat maar een vader van de schrijver op. Stond.
Vlak voor hij het opgaf – hij liep met kapotte longen elke dag een marathon, dronk liters zuurstof en geen druppel wijn meer – gaf hij door wat hij wilde hebben gedraaid.
Mozart, Pianoconcert 21 of 23, de adagio en andante delen, Oscar Peterson, Dave Brubeck, Bach.
Ik legde alles naast elkaar. Haalde zijn oude vinyl tevoorschijn, digitaliseerde het. Wat hij wilde horen, had hij me al veel eerder gegeven of had ik uit zijn platenkast meegenomen. Brubeck niet, maar via de collectie van mijn zus eindigde ook die in mijn kast.
De 21e van Mozart klonk me te veel als een mars. Ik koos het ‘rustige deel’ uit de 23e.
Daniel Barenboim - Piano Concerto No. 23 In A Major
Van Brubeck’s Time Further Out werd het Bluette. Niet zo vriendelijk beschreven door Tom Moon is zijn pianospel hier elegant, in elke toets verwijzend naar Bach, Mozart of Ellington. Paul Desmond is altijd groots.
The Dave Brubeck Quartet - Bluette 3/4
Het album waarop Peterson liedjes van Ellington speelt, leverde Got It Bad (And That Ain’t Good); een mooie brug tussen mijn vader en mij.
Oscar Peterson - Got It Bad (And That Ain't Good)
Mijn vader luisterde als een toetsenist, dat maakte deze selectie wel duidelijk.
Van Bach werd het Erbarme dich uit de Matthäus-Passion, gespeeld door Yo-Yo Ma. Onvermijdelijk maar ook na heel vaak draaien nog beklemmend. Het vioolconcert in A-mineur (BWV 1041) door Zino Francescatti en Régis Pasquier parkeerde ik in geval van acuut muziekgebrek.
Yo-Yo Ma - J.S.Bach: Erbarme dich
J.S. Bach Violin Concerto in A minor BWV 1041, andante
Niet door hem genoemd, toch mocht Davis niet ontbreken, ik frummelde Générique erin. Het Ascenceur pour l’échafaud-minialbum op Fontana werd vaak gedraaid door mijn zus en ik, en is ook bij mijn broers een vaste waarde geworden. Dat lag overigens niet in de genen of familiecultuur besloten. Jan Bax, de sympathieke verkoper van Jazz Center in Den Haag meende dat Davis’ filmmuziek een van de ronselaars is die mensen naar de jazz leidt. Kind of Blue, Coltrane & Johnny Hartman horen daar ook bij.
Iets van Ben Webster kon niet ontbreken. Hij zal het vergeten zijn, maar hij hield erg van het geluid en tempo van Websters sax. Via Oscar Peterson kon ik In The Wee, Small Hours of The Morning opnemen.
Ben Webster, Oscar Peterson - In the Wee Small Hours of the Morning
Veel commentaar had hij niet op mijn geschrijf. ik rekende er niet op, schreef ook niet met het doel hem te bereiken. Hij las het wel, zelfs de laatste nieuwsbrief die ik verstuurde toen hij al in het ziekenhuis was opgenomen, had hij in ieder geval geopend.