In Hannah and her Sisters loopt Woody Allen (op 1:27:10) langs een filiaal van Tower Records. Hij ziet Dianne Wiest staan met wie hij eerder een geheel mislukte ontmoeting had. Hij gaat naar binnen, spreekt haar aan en schuifelt met haar langs de bakken met jazz-albums. Even voorbij Clifford Jordan, Yusef Lateef en Booker Little valt Woody’s blik op een hoes. Hij kijkt even op de voorkant en trekt het album uit het schap om de achterkant te kunnen bekijken.
Op het album staat in schreefloze letters Randy Weston. Het is het naar de pianist zelf genoemde album uit 1976 dat ook wel als als Randy Weston Meets Himself in de winkels heeft gelegen.
De track list en liner notes op de achterkant leiden Woody zo af dat hij met een half oor lijkt te luisteren naar Dianne Wiest. Wat hij precies leest of ziet, is lastig te achterhalen – het album is vrij zeldzaam. Uit een artikel van Paolo Bernardi is af te leiden dat het over Westons voorkeur voor solopiano en zijn liefde voor Afrika gaat.
Randy Weston is een nu 90-jarige pianist die in juli 2016 nog op het festival in Montreux speelde, in november in Martinique en eind van het jaar nog drie avonden met zijn African Rhythms Quintet Dizzy’s club in New York vulde. Zijn verkenningen van Afrikaanse en Arabische bronnen in de jazz waren ooit vernieuwend maar klinken nu wat gedateerd. Recht overeind gebleven zijn de versies van Cole Porter op Plays Cole Porter in a Modern Mood.
Ook in Ellington was hij thuis, getuige zijn versie van The Star Crossed Lovers op Live at the Five Spot. Goed is te horen dat Monk een leermeester voor hem was. Dissonanten, weglaten van de voorspelbare noot maar steeds weer de juiste toets op het goede moment.
Randy Weston - The Star Crossed Lovers
De sax op deze live opname vanuit de Five Spot in 1959 is van Coleman Hawkins. Iets te hard opgenomen, maar misschien wel daardoor in staat een lezer uit zijn boek te halen.
Johnny Hodges, de prachtige blazer bij Ellington, wil geen lezer storen, maar toch zou iedereen zijn ogen even op staren moeten zetten, en goed moeten luisteren naar dit prachtige lied. Hodges speelt het hier met het orkest van Duke in Juan-les-Pins.
Johnny Hodges, Duke Ellington - The Star Crossed Lovers
The Star Crossed Lovers is een compositie van Billy Strayhorn die eerder als Pretty Little Girl door het leven ging en door Hodges voor zijn soloalbum Creamy werd opgenomen. Twee later veranderde het van naam toen Strayhorn en Ellington in tijdnood kwamen voor de Such Sweet Thunder-suite die Duke had toegezegd voor het Shakespeare-festival in Stratford. Duke vond Billy's fraaie ballad geschikt als lied over Romeo en Julia en zette er zijn handtekening onder, zonder er een noot aan te hebben bijgedragen. In een reactie op de woede van een collega over deze toe-eigening vergoelijkte Strayhorn de daad van zijn werkgever als volgt:
Ellington has insisted, and when Ellington has insisted, you know what we must do. We must do what we must do. [...] He got what he wanted, even if you wasn’t giving it to him. 1
noot 1. p. 160, David Hajdu - Lush Life, a Biography of Billy Strayhorn, North Point Press, 1996.
)